Το 2012 αναμένεται να είναι η χρονιά που θα πρωταγωνιστήσουν αυτές οι κυρίες
Και όμως, για την Ανγκελα Μέρκελ το δύσκολο έτος ήταν το 2011. Οχι επειδή βρέθηκε αντιμέτωπη με απείθαρχους δημοσιονομικά Ελληνες, με αμαρτωλούς οικονομικά Ιταλούς, με τη μεγαλομανία του Νικολά Σαρκοζί ή με την αγέρωχη αρνησικυρία του Ντέιβιντ Κάμερον σε μια νέα ευρωπαϊκή συνθήκη. Το πρόβλημα της καγκελαρίου δεν ήταν καν η αστάθεια της ευρωζώνης, πόσω μάλλον η υπαρξιακή κρίση του ευρώ. Με επτά τοπικές εκλογές στα γερμανικά κρατίδια, η ψήφος των οποίων κρίνει – κάτι πολύ σημαντικότερο από το μέλλον της Ευρώπης – την πολιτική τύχη της ηγέτιδος των Χριστιανοδημοκρατών το 2013, η Μέρκελ πολιτεύθηκε καθ’ όλη τη διάρκεια του έτους κανακεύοντας τον μέσο Γερμανό – και εισέπραξε έξι ήττες για τον κόπο της. Τουλάχιστον το 2012, με μόλις μία προγραμματισμένη εκλογή, αναμένεται παιχνιδάκι, ειδικά από τη στιγμή που το βαρύ πυροβολικό των
ηθικολογιών της προφανώς θα έχει ξεπαστρέψει στο μεταξύ την κρίση. Είναι βέβαιο ότι κάποτε η Ανγκελα θα θεωρείται παροιμιωδώς κοντόφθαλμη. Αλλά τότε θα βρίσκεται όπου και ο προκάτοχός της Γκέρχαρντ Σρέντερ: εκτός πολιτικής, άρα στο απυρόβλητο.

Κριστίν Λαγκάρντ 
Πρώην δικηγόρος με ειδίκευση σε ζητήματα αντιτράστ και εργατικής νομοθεσίας, πρώην υπουργός Οικονομικών της Γαλλίας, νυν διευθύντρια του ΔΝΤ, η 56χρονη Γαλλίδα βρέθηκε να διαχειρίζεται τη μεγαλύτερη κρίση του καπιταλισμού από το 1929, προσωποποιώντας μια ανερχόμενη γενιά γυναικών ηγετών. Παίρνοντας τη σκυτάλη από τον Ντομινίκ Στρος-Καν το καλοκαίρι του 2011, κλήθηκε να διατηρήσει το «φιλικότερο» προς τον δανειζόμενο πρόσωπο του ΔΝΤ που είχε οικοδομήσει ο προκάτοχός της, να αντιμετωπίσει τις παρενέργειες της ελληνικής κρίσης και, ει δυνατόν, να συμβάλει στη σταθεροποίηση της ευρωζώνης. Η δήλωση πίστης στον οικονομικό φιλελευθερισμό αμέσως μετά την ανάληψη της θέσης της («είμαι με τον Ανταμ Σμιθ») δεν είναι και τόσο διαφωτιστική των προθέσεών της – στον προφήτη του «laissez-faire laissez-passer» ομνύουν πολλές και διάφορες οικονομικές σέκτες, ενώ οι προτάσεις της, σύμφωνα με το περιοδικό «Foreign Policy», έχουν ήδη «προκαλέσει δυσπεψία και στις δύο όχθες του Ατλαντικού». Ωστόσο, εντός του 2012 θα έχει όλον τον χρόνο να βελτιώσει τις συνταγές της: η κρίση δεν πρόκειται να φύγει από τη μία ημέρα στην άλλη.


Ντίλμα Ρούσεφ
 Στην αρχή ήταν γνωστή για το ποδόσφαιρο και τις φαβέλες, στη συνέχεια για τα μοντέλα της. Χρειάστηκε η προεδρία ενός αριστερού, του Ιγνάσιο Λούλα ντα Σίλβα, για να γίνει η Βραζιλία κάτι παραπάνω από πατρίδα του Πελέ, του (συχωρεμένου) Σόκρατες, της Ζιζέλ και της Αντριάνα Λίμα. Με τη λήξη της δεύτερης και τελευταίας θητείας του Ντα Σίλβα, η οικονομική ατμομηχανή της Νότιας Αμερικής πέρασε το 2011 στα χέρια μιας 64χρονης πρώην αντάρτισσας πόλεων.
 Η οικονομολόγος Ντίλμα Ρούσεφ έγινε η πρώτη γυναίκα πρόεδρος της χώρας, αφού πρώτα διετέλεσε στα νιάτα της μαρξίστρια και αγωνίστρια κατά της χούντας, που κυβέρνησε τη χώρα από το 1964 ως το 1985 (φυλακίστηκε για τις ιδέες της την περίοδο 1970-1972). Συνεχίζοντας το υβριδικό μείγμα σοσιαλιστικών πολιτικών και καπιταλιστικών ανοιγμάτων του Λούλα, η Ρούσεφ αποδείχθηκε τη χρονιά που πέρασε πολιτικός με ιδιαίτερη οξυδέρκεια και όχι μια απλή «αντ’ αυτού». Το πρόγραμμά της για το 2012 ίσως αποδειχθεί κρίσιμο: η διαφθορά έχει στο παρελθόν επανειλημμένα «πατάξει» πολλούς οι οποίοι εξήγγειλαν την καταπολέμησή της.

Λίζμπεθ Σαλάντερ
Με κάπου ενάμισι μέτρο ύψος, υπερβολικά σκοτεινό παρελθόν και ανάποδο χαρακτήρα, δύσκολα θα περίμενε κανείς από αυτήν να επιβιώσει. Ωστόσο, η Λίζμπεθ Σαλάντερ έχει την τύχη να μην είναι υπαρκτό πρόσωπο, αλλά ηρωίδα βιβλίου, τόσο προικισμένη με IQ, ώστε δεν τη βλάπτει ούτε σφαίρα στον εγκέφαλο.
Η πρωταγωνίστρια της πολυδιαβασμένης τριλογίας «Millennium» του Στιγκ Λάρσον («Το κορίτσι με το τατουάζ», «Το κορίτσι που έπαιζε με τη φωτιά», «Το κορίτσι στη φωλιά της σφήγκας», εκδ. Ψυχογιός) έρχεται το 2012 στις ανά τον πλανήτη μεγάλες οθόνες διά χειρός Ντέιβιντ Φίντσερ στο ριμέικ του ομώνυμου σουηδικού πρώτου φιλμ, με τη Ρούνεϊ Μάρα να μεταμορφώνεται από αντικείμενο του πόθου του Μαρκ Ζούκερμπεργκ («The Social Network») σε αδάμαστη techno-freak.


Γελένα Ισινμπάγεβα 
Ως το 2009 θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί ότι το γυναικείο άλμα επί κοντώ είναι ένα άθλημα στο οποίο διαγωνιζόταν κανείς διεθνώς μόνο για αργυρό ή χάλκινο μετάλλιο – το χρυσό νοούνταν ως ιδιοκτησία της Γελένα Ισινμπάγεβα. Τα τελευταία δύο χρόνια, ωστόσο, η χρυσή ολυμπιονίκης του 2004 και του 2008 έχει κάνει break – αρχικά από τις καλές επιδόσεις και το μεγαλύτερο μέρος του 2010 και από την καριέρα της, επικαλούμενη την ανάγκη ξεκούρασης. Η 6η θέση στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Νότιας Κορέας το περασμένο φθινόπωρο μόνο ενθαρρυντική δεν ήταν. Αλλά τα 27 παγκόσμια ρεκόρ της 30χρονης Ρωσίδας οπωσδήποτε δεν ήρθαν τυχαία. Οσοι προεξοφλούν ότι η βασιλεία του «θηλυκού Μπούμπκα» έληξε και ότι το μόνο που έχει να δώσει πια η πρώτη αθλήτρια που πέρασε τα 5 μέτρα είναι η αξιοπρεπής αποχώρησή της θα πρέπει να περιμένουν τουλάχιστον ως τον Ιούλιο του 2012 και τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου.


Μαρία Σαράποβα
 Στα 25 της θα ήταν πολύ νωρίς για να την ξεγράψει κανείς. Λίγο, όμως, η μετεωρική άνοδός της σε νεαρή ηλικία, λίγο οι ύπουλοι τραυματισμοί στους ώμους, λίγο ο πειρασμός του μόντελινγκ, είχαν κάνει αρκετούς να ξεχάσουν ότι η Σαράποβα είναι πρώτα και κύρια τενίστρια. Η επιστροφή της στον τελικό του Γουίμπλεντον το καλοκαίρι του 2011, έστω και αν δεν συνοδεύθηκε με νίκη, επιβεβαίωσε την επάνοδό της στην ελίτ του αθλήματος. Για τα χρηματικά έπαθλα του Γκραν Σλαμ η ετήσια εκστρατεία ξεκινά το 2012 με το Αυστραλιανό Oπεν στα μέσα Ιανουαρίου. Για την ολυμπιακή δόξα τα κορτ του Λονδίνου την αναμένουν το καλοκαίρι.

Ζάχα Χαντίντ
 Από τη Βαγδάτη της δεκαετίας του ’50 ως το Λονδίνο του 2012 η απόσταση του χώρου και του χρόνου δεν είναι μικρή. Γεννημένη στην πρωτεύουσα του Ιράκ, η πολυβραβευμένη αρχιτέκτων σπούδασε στη Δύση υπό τον κορυφαίο Ρεμ Κούλχαας, ο οποίος στήριξε το όραμά της σε μια εποχή που η κριτική στους πρωτοπόρους σχεδιασμούς της ήταν ότι υλοποιούνταν δύσκολα. Δημιουργός ρεουσών, ευφάνταστων και εμβληματικών δομών, η Ζάχα Χαντίντ, με το Ολυμπιακό Κολυμβητήριό της, καθιστά εντελώς ξεπερασμένη την έννοια του χρηστικού ολυμπιακού έργου και συμβάλλει στην αναγέννηση του προσώπου του Ανατολικού Λονδίνου. Και καθώς το δικό της όνομα μαζί με εκείνο του αγγλοϊνδού γλύπτη Ανίς Καπούρ αποτελούν τον πολιτισμικό κράχτη της διοργάνωσης, συνιστούν και μια υπόμνηση της προσφοράς των αξιών της πολυπολιτισμικότητας.


Αντέλ
 Το 2009 η παρουσία της ήταν για τον τότε πρωθυπουργό του Ηνωμένου Βασιλείου Γκόρντον Μπράουν «ένα φως στο βάθος του τούνελ των οικονομικών προβλημάτων που αντιμετωπίζει η χώρα». Για μια καλλιτέχνιδα που ξεκίνησε να τραγουδά από παιδί με πρότυπο τις Spice Girls και έφθασε σε ηλικία μόλις 24 ετών να μαγεύει ακροατήρια με την κοντράλτο φωνή της, το να ισοφαρίζει ρεκόρ επιτυχιών στα charts ακατάρριπτα από την εποχή των Beatles και να πουλά εκατομμύρια άλμπουμ στην εποχή που όλα είναι διαθέσιμα δωρεάν στο Διαδίκτυο προς downloading, δεν είναι μικρό επίτευγμα. Η «νέα Εϊμι Γουάινχαουζ», όπως έχει χαρακτηριστεί η Αντέλ – για την ποιότητα της φωνής και όχι για τον βίο και την πολιτεία της –, αναρρώνει προς το παρόν από την εγχείρηση που απαιτήθηκε για να ξεπεράσει μια αιμορραγία των φωνητικών χορδών της τον περασμένο Οκτώβριο, με την προοπτική να επιστρέψει στο στούντιο για τον επόμενο δίσκο εντός του 2012

.Ζούι Ντεσανέλ(η φωτό επάνω)
 Είναι ηθοποιός, τραγουδίστρια, μουσικός, παίζει κίμπορντ, μπάντζο, γιουκαλίλι και έχει πάρει το όνομά της από μια ηρωίδα μυθιστορήματος του Τζ. Ντ. Σάλιντζερ. Η Ζούι Ντεσανέλ ταιριάζει άριστα στον χαρακτήρα του «μανιακού ξωτικού, ονειροπόλου κοριτσιού» (manic pixie dream girl) που ερμήνευσε το 2009 στο «(500) Μέρες με τη Σάμερ», τα πολλαπλά ταλέντα της, όμως, διαψεύδουν όσους τη θεωρούν απλώς χάρμα οφθαλμών. Το 2012 τη βρίσκει ήδη με το τρίτο επιτυχημένο (χριστουγεννιάτικο) άλμπουμ της, ως ντουέτο She & Him, καθώς και με μία υποψηφιότητα Χρυσής Σφαίρας για το τηλεοπτικό «New Girl» του αμερικανικού δικτύου Fox.


Μαρίν Λεπέν 
Στα 100 «Πρόσωπα της χρονιάς» του 2011 για λογαριασμό του περιοδικού «Time» τον πανηγυρικό της έχει αναλάβει να γράψει ο Βλαντίμιρ Ζιρινόφσκι. Οι ύμνοι ενός ρώσου ακροδεξιού θα ήταν αμφίβολος έπαινος για οποιονδήποτε άλλον εκτός από τη 43χρονη κόρη του πρώην ηγέτη του «Εθνικού Μετώπου». Το πλεονέκτημα της Μαρίν ως διαδόχου του πατρός της είναι η ευχέρειά της να καταγγέλλει την «Ευρώπη των Βρυξελλών» ή την εγκληματικότητα ως προϊόν των μεταναστών και μάλιστα με ελαφρώς υψηλότερη φωτογένεια από εκείνη του Ζαν-Μαρί. Αυτός ο συνδυασμός τής δίνει ποσοστά της τάξης του 17%-19% στις μέχρι στιγμής δημοσκοπήσεις για τις προεδρικές εκλογές του 2012. Δύσκολα θα πετύχει κάτι καλύτερο στις κάλπες της 22ας Απριλίου, αλλά για τους απανταχού λεπενικούς αυτό δεν θα αποτελεί αποτυχία – από τη στιγμή που βρήκαν το κατάλληλο αντίγραφο για να ψηφίζουν και τα επόμενα 30 χρόνια..

.Στέφενι Μέιερ 
Ενας άγραφος νόμος της σύγχρονης βιομηχανίας της κατανάλωσης λέει ότι το επιτυχημένο προϊόν οφείλει να κάνει τους πάντες να ψάχνουν για το επόμενο αντίγραφό του. Ενώ το μπάσκετ αναζητεί ακόμη τον νέο Μάικλ Τζόρνταν και η ποπ δεν θα είχε αντίρρηση στην ανακάλυψη ενός κλώνου της Lady Gaga, η εκδοτική βιομηχανία έχει βρει ήδη το αντίδοτο στην ανομβρία του Χάρι Πότερ: η Στέφενι Μέιερ είναι η νέα Τζόαν Ρόουλινγκ. Η 39χρονη μορμόνη από το Κονέκτικατ πέτυχε την τελευταία επταετία να πουλήσει παγκοσμίως 100 εκατ. αντίτυπα του βαμπιρικού της έπους «Twilight» («Λυκόφως», «Νέα Σελήνη», «Εκλειψη», «Χαραυγή», εκδ. Πλατύπους) και να κάνει το εφηβικό κοινό της να φαντασιώνεται υπερφυσικούς έρωτες ανάλογους αυτού της Μπέλα Σουάν για τον Εντουαρτ Κάλεν.
 Η Κρίστεν Στιούαρτ και ο Ρόμπερτ Πάτινσον επανέρχονται στους αντίστοιχους ρόλους στη μεγάλη οθόνη για τελευταία φορά τον Νοέμβριο του 2012 προκειμένου να διευρύνουν τα 2,4 δισ. δολάρια των συνολικών εισπράξεων των προηγούμενων φιλμ – και με το οριστικό τέλος της τετραλογίας η Στέφενι θα πρέπει να εμπνευστεί νέες τερατώδεις ιδέες για μελλοντικά έργα. Αν φυσικά δεν θέλει σύντομα να ψάχνουν τη νέα Μέιερ.


Χέλε Τόρνινγκ-Σμιντ
 Η ευρωπαϊκή πολιτική σκηνή αναζητεί νέα πρόσωπα και, κυρίως, νέες ιδέες. Αυτό δεν είναι βέβαια κάτι καινούργιο: η αγγελία έχει τοιχοκολληθεί εδώ και μια δεκαετία τουλάχιστον και ο απολογισμός της ανταπόκρισης είναι μάλλον απογοητευτικός. Στο πλαίσιο αυτό, η 46χρονη Δανέζα, εδώ και τρεις μήνες πρωθυπουργός της μικρής σκανδιναβικής χώρας της οποίας μόλις δύο χρόνια πριν επιθυμούσαμε να γίνουμε το μεσογειακό αντίστοιχο, ενδέχεται να αποβεί άλλη μία αναλώσιμη αρχηγός που αναμασά τις συνταγές της σοσιαλδημοκρατίας. Από την άλλη πλευρά, ως η πρώτη γυναίκα στην Ιστορία της Δανίας που αναλαμβάνει το συγκεκριμένο αξίωμα, συνεπής υποστηρίκτρια των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας και υπέρμαχος των κυβερνήσεων ευρύτερης συνεργασίας, χαίρει τουλάχιστον της αμφιβολίας μας.