 |
| πρόσφυγες εγκαταλείπουν την Τραπεζούντα. Έργο του Δημήτριου Βλάχου «Σ'αυτήν τη γη μια Ελλάδα είναι θαμμένη.» |
Η ημέρα μνήμης της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου (1916-1923) φέρνει στο νου μας τραγικά και φοβερά γεγονότα. Αμέτρητα θύματα και νεκροί. Ανείπωτα αίσχη και βανδαλισμοί. Εξορίες, κακουχίες, εκτοπισμοί, θάνατοι. Κρίμα και πικρία στην αχαριστία της λήθης των
μαζικών σφαγών και αδικημάτων σε βάρος του Ποντιακού Ελληνισμού.
Μνήμη και σεβασμός και τιμή στα αμέτρητα θύματα μας.
Τριακόσιες πενήντα τρεις χιλιάδες εξοντώθηκαν από το επεξεργασμένο σχέδιο γενοκτονίας. Το μεγαλύτερο μέρος γυναίκες και παιδιά. «Ρίζα μ’ Κωστή, ας απόθανα εγώ κι ας εζήνες εσύ, πουλί μ’».
Ο τόπος του Πόντου που γέννησε πολιτισμό, μεταβλήθηκε σε τόπο εγκλημάτων και τόπο γέννησης προσφύγων.
Αποδεκατισμένες οικογένειες φορτώθηκαν τους μπόγους της θυσίας και μετέτρεψαν τον πόνο τους
σε μια καινούργια δημιουργία στην μητροπολιτική Ελλάδα. Οι ξεριζωμένοι πήραν μαζί τους από τις εστίες τους και τις παραδόσεις τους, όλο το παρελθόν με τις άσβηστες μνήμες. Στην προσφυγιά τα περασμένα δεν έγιναν ξεχασμένα.
Κάθε λαός έχει δικαίωμα να απαιτεί με επιμονή την επίσημη αναγνώριση από τις αρμόδιες αρχές των εγκλημάτων και αδικιών που διαπράχτηκαν σε βάρος του. Όσο μεγαλύτερη είναι η αδικία, όσο περισσότερο χρόνο αποκρύφτηκαν τα γεγονότα, τόσο πιο έντονη είναι η επιθυμία για μια τέτοια αναγνώριση.
Στις 19 Μαΐου κάθε χρόνο τιμάται η Γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού.
Το γένος των Ποντίων θυμάται και λυπάται.
Γι αυτούς που χρόνια πριν, αποθαμένοι εκεί στου Πόντου τη γη φωνάζουν...
Αδιάψευστος μάρτυρας της πολιτικής που ακολουθήθηκε , τα προξενικά αρχεία και οι αναφορές ξένων.
Σε έγγραφο του αυστριακού υπουργού Εξωτερικών προς το Βερολίνο το 1916 αναφέρονται τα εξής:
"Η πολιτική των Τούρκων είναι, μέσω μιας γενικευμένης καταδίωξης του ελληνικού στοιχείου, να
εξοντώσει τους Έλληνες ως εχθρούς του Κράτους, όπως πριν τους Αρμένιους. Οι Τούρκοι εφαρμόζουν τακτική εκτόπισης των πληθυσμών, δίχως διάκριση και δυνατότητα επιβίωσης, απ' τις ακτές στο εσωτερικό της χώρας, ώστε οι εκτοπιζόμενοι να είναι εκτεθειμένοι στην αθλιότητα και τον θάνατο από πείνα. Τα εγκαταλειπόμενα σπίτια των εξοριζομένων λεηλατούνται από τα τούρκικα τάγματα τιμωρίας ή καίονται και καταστρέφονται. Και όλα τα άλλα μέτρα τα οποία εις τους διωγμούς των Αρμενίων ευρίσκοντο εις ημερήσια διάταξιν, επαναλαμβάνονται τώρα εναντίον των Ελλήνων."
Ο Αυστριακός πρόξενος στην Αμισό Κβιατόφσκι σε έγγραφο του 1918 αναφέρει: "Οπως επανειλημμένως ετόνισα, θεωρώ τον εκτοπισμόν των Ελλήνων της ποντιακής παραλίας εν τω πλαισίω της εκτελέσεως του προγράμματος των Νεοτούρκων, το οποίον επιδιώκει την εξασθένησιν του Χριστιανικού στοιχείου ως μίαν καταστροφήν μεγίστης απηχήσεως, ήτις θα έχη εις την Ευρώπην ζωηρότερον αντίκτυπον από τας αγριότητας εναντίον των Αρμενίων".
Η δεύτερη φάση της γενοκτονίας ξεκινά με τη συγκρότηση του κεμαλικού στρατού μετά την απόβαση του ιδίου του Κεμάλ στη Σαμψούντα στις 19 Μαΐου του 1919.
O Ρώσος αρχιστράτηγος Φρούνζε , την περίοδο αυτή οι καλύτεροι σύμμαχοι του τουρκικού εθνικισμού αναδεικνύονται οι σοβιετικοί, ενημερώνοντας τον πρεσβευτή του στη Άγκυρα Αράλοφ δεν κρύβει τον αποτροπιασμό του για τα εγκλήματα των συμμάχων τους., δίνοντας μερικές συγκλονιστικές εικόνες από την ποντιακή τραγωδία:
"Συναντήσαμε μια μικρή ομάδα από Έλληνες. Όλοι τους είχαν εξαντληθεί στο έπακρο. Άλλοι έμοιαζαν κυριολεκτικά με σκελετούς. Αντί για ρούχα κρέμονταν από τους ώμους τους κάτι απίθανα κουρέλια. Στο κέντρο της ομάδας βρίσκονταν ένας ψηλός κι' αδύνατος παπάς, φορώντας το καλυμμαύχι του... Φυσούσε κρύος αέρας και όλη η ομάδα κάτω από τα σπρωξίματα των συνοδών-στρατιωτών, κατευθυνόταν προς τη Χάβζα. Μερικοί όταν μας αντίκρισαν, άρχισαν να κλαίνε δυνατά ή μάλλον να ουρλιάζουν, μια και ο ήχος που ξέφευγε από τα στήθη τους, έμοιαζε περισσότερο με ουρλιαχτό κυνηγημένου ζώου".
Στο βιβλίο του G. Horton «H κατάρα της Aσίας» διαβάζουμε
«… Tο ότι είκοσι αιώνες μετά Xριστόν μπόρεσε ένας μικρός και οπισθοδρομικός λαός, να διαπράξει τέτοια εγκλήματα εναντίον του πολιτισμού και της προόδου του κόσμου, είναι ένα ζήτημα που θα έπρεπε να κάνει όλους τους ευσυνείδητους λαούς να σταθούν και να σκεφθούν… Eκωφεύσαμεν στις απελπισμένες κραυγές για βοήθεια των χριστιανών που πεθαίνανε, αν και ξέραμε καλά πως η Aμερική ήταν η μοναδική ελπίδα τους και τώρα είναι φανερό πως υπάρχει στη χώρα μας μια τάση που ολοένα μεγαλώνει, να συγκαλύψουμε τα εγκλήματα των Tούρκων και να τους δώσουμε συγχωροχάρτι γι’ αυτά, για να επιτύχουμε υλικά οφέλη απ’ αυτούς».
Αμέτρητα τα στοιχεία που καταδεικνύουν τα εγκλήματα σε βάρος των Ελλήνων του Πόντου. Αμέτρητες και οι αφηγήσεις όσων επέζησαν. Όπως αυτή του Δημητριάδη Χατζηγιώργη..
"Το χιόνι τύφλωνε τα μάτια. Τα πόδια δε λέγανε να πάνε πια μπροστά. Η ανάσα πάγωνε μέσα στο στόμα. Σαν τα χαμένα αγρίμια φωνάζαμε μέσα στην καταιγίδα τους δικούς μας
Κι ερχόταν η ηχώ: Ω...μανίτσα. μ’.
Έμπαινε ο Μάρτης του ΄17 κι από τον Νοέμβριο του 1916 που 13.000 άνθρωποι είχαμε ξεκινήσει από την Κερασούντα, δεν είχαμε μείνει παρά 800..."
Στο βιβλίο του Χ. Τσιρκινίδη, αφηγείται ο θείος του συγγραφέα Ευριπίδης:
«Με πολλά βάσανα επιτέλους φτάσαμε στην Κερασούντα . Η πόλη ήταν γεμάτη από ρακένδυτους πρόσφυγες που έφυγαν από την τρομοκρατία των Τούρκων της υπαίθρου και συγκεντρώνονταν στις πόλεις. Εκεί, στην Κερασούντα, μας προειδοποίησαν οι συμπατριώτες μας ότι μαζεύουν όλους τους Έλληνες και τους μεν μεγάλους τους κλείνουν στην εκκλησία του Αγίου Γεωργίου για να τους εξορίσουν κάθε φορά που συμπλήρωνε ο αριθμός των 250 ατόμων, τους δε μικρούς τους οδηγούν με μικρά καΐκια σ΄ άγνωστα μέρη.
Στην εκκλησία δεν συμπληρώθηκε ποτέ ο αριθμός 250, γιατί εκεί χωρίς φαγητά , χωρίς νερό, μέσα στις ίδιες τους τις ακαθαρσίες, σε λίγες μέρες πέθαιναν οι περισσότεροι. Με τα ίδια μας τα μάτια είδαμε εγώ και ο αδελφός μου να μεταφέρουν τα παιδιά λίγο παρά έξω από την Κερασούντα κι εκεί να τα παραδίδουν στους άγριους Τσέτες αντάρτες. Αυτοί τα άρπαζαν από τα πόδια και χτυπούσαν τα κεφάλια τους πάνω στα μεγάλα βράχια της ακτής , μέχρι να πεθάνουν.»
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι το έγκλημα που έγινε σε βάρος των Ποντίων από το 1914 ως το 1923 έχει όλα τα στοιχεία της Γενοκτονίας.
Στην σύμβαση του ΟΗΕ, «περί γενοκτονίας» επακριβώς περιγράφηκε ότι «γενοκτονία» είναι: «οποιαδήποτε πράξη ενεργούμενη με την πρόθεση της ολικής ή μερικής καταστροφής ομάδας εθνικής, εθνολογικής, φυλετικής ή θρησκευτικής».
Αυτό που διαχωρίζει την γενοκτονία από τα κοινά ποινικά εγκλήματα του κοινού ποινικού δικαίου είναι η ιδιαίτερη εγκληματική πρόθεση , το ιδιαίτερο αντικείμενο του εγκλήματος, η ιδιαίτερη τεχνική διάπραξης του και οι ιδιαίτερες συνέπειες του.
Ο γενοκτόνος δεν εξοντώνει μια ομάδα για κάτι που έκανε, αλλά για κάτι που είναι. Στην περίπτωση των Ελλήνων του Πόντου, επειδή ήταν Έλληνες και Χριστιανοί. Ο δράστης δεν ενδιαφέρεται για το άτομο αυτό καθ εαυτό αλλά μόνο για την ιδιότητα του ως μέλους της ομάδας.
Η γενοκτονία δεν συνεπάγεται απαραίτητα και την άμεση εξόντωση της ομάδας, του έθνους. Ως γενοκτονία, υποδηλώνει ένα συντονισμένο σχέδιο ενεργειών που αποσκοπούν στην καταστροφή θεμελιωδών στοιχείων διαβίωσης εθνικών, θρησκευτικών , φυλετικών η άλλων ομάδων, η οποία επιφέρει τελικά και την καταστροφή τους.
Ούτε χρειάζεται να είναι περίοδος πολέμου. Την περίοδο που ο Ποντιακός Ελληνισμός υπέστη τις διώξεις και τη γενοκτονία, δηλαδή πριν το 1922 και σε όλη τη δεκαετία, δεν πάτησε ποτέ εκεί στρατός.
353 000 ψυχές υπολογίζεται ότι χάθηκαν κατά την διάρκεια αυτών των χρόνων.
Όταν η γενοκτονία πλέον συντελέσθηκε, ο φόβος να αφανισθεί ο Ποντιακός Ελληνισμός προκάλεσε την αναγκαστική μετακίνηση των ποντιακών χριστιανικών πληθυσμών προς την Ελλάδα, Σοβιετική Ένωση και αλλού, αφήνοντας πίσω πάνω από 200 000 Ποντίους που δεν μπόρεσαν να μετακινηθούν.
Δύσκολος ο αποχωρισμός. Σπαράζει η καρδιά. Ικετεύει η ψυχή. Γονατίζουν στην γη τους σαν να θέλουν να καρφωθούν εκεί.
Παίρνουν μαζί τους ιερά κειμήλια και λίγο χώμα από τη γη του Πόντου.
Αφήνουν πίσω τη Μαύρη Θάλασσα και μπαίνουν στην Άσπρη Θάλασσα.
Γράφει ο Καζαντζάκης στο βιβλίο του «Αναφορά στον Γκρέκο»
«Η Μαύρη Θάλασσα κυμάτιζε αλαφρά, σκούρα λουλακιά, και μύριζε σαν καρπούζι. Ζερβά μας τ’ ακρόγιαλο και τα βουνά του Πόντου, μια φορά κ’ έναν καιρό δικά μας, Δεξά αστραφτερό, απέραντο το πέλαγο. Ο Καύκασος είχε σβήσει μέσα στο φως, μα οι γέροι, με τη ράχη γυρισμένη, κάθουνταν στην πρύμνα και δε μπορούσαν να ξεκολλήσουν τα μάτια τους από το αγαπημένο ουρανοθάλασσο. Ο Καύκασος είχε χαθεί, φάντασμα ήταν και σκόρπισε, μα απόμεινε ασάλευτος, αβασίλευτος βαθιά στις λαμπυρήθρες των ματιών τους. Δύσκολο, δύσκολο πολύ η ψυχή να ξεκολλήσει από την πατρίδα. Βουνά, θάλασσες, αγαπημένοι άνθρωποι, φτωχό αγαπημένο σπιτάκι, ένα χταπόδι είναι η ψυχή και όλα τούτα οι πλόκαμοί της.»
Φτάνουν στην Ελλάδα. Πάμφτωχοι, ταλαιπωρημένοι από τις διώξεις, με το φόβο ακόμη ζωντανό μέσα τους, κι εγκαταστάθηκαν δίχως να χάσουν το θάρρος τους, εδώ κι εκεί στη νέα ελληνική πατρίδα.
Σκόρπισαν σε χωριά και πόλεις της Μακεδονίας και της Θράκης, στους συνοικισμούς της πρωτεύουσας και σε άλλες περιοχές, με μοναδικό εφόδιο την αυτοπεποίθηση, την αισιοδοξία, την αγάπη στη γη και τα γράμματα ή τις τέχνες.
Μοναδική αλλά και μεγάλη παρηγοριά ότι οι ξεριζωμένοι πρόσφυγες, οι αιώνιοι Ακρίτες, θωράκισαν τη Μακεδονία και τη Θράκη. Οι Ίωνες, με μια πλούσια πολιτισμική και εθνική παράδοση, συνέβαλαν στην επιβεβαίωση της εθνικής ταυτότητας.
Μέσα από αντιξοότητες και εμπόδια, που συνάντησαν, ειδικά στα χωριά, κατόρθωσαν τόσο αυτοί όσο και αργότερα τα παιδιά τους, με την επιμονή και την υπομονή που τους διακρίνει, όχι μόνο να επιβιώσουν, αλλά και να διεισδύσουν στους χώρους των επιστημών και των τεχνών, της πολιτικής και του συνδικαλισμού, και να διακριθούν, συντελώντας καίρια την ανύψωση του βιοτικού επιπέδου των συμπολιτών τους, στην πρόοδο της επιστήμης και στην πολιτική ανάπτυξη του τόπου.
Άφαντη η ιστορία των Ποντίων.
Άγνωστος σχεδόν ο αγώνας του Πόντου, που αγωνίστηκε για λευτεριά και ανεξαρτησία πληρώνοντας την περήφανη αντίσταση του με αμέτρητες θυσίες,
Άγνωστοι οι απαγχονισμοί, οι σφαγές, οι εκτοπίσεις. Οι λεηλασίες, οι βιασμοί. Τα αίσχη , οι βανδαλισμοί.
Άγνωστη η δεινή θέση των παιδιών και γυναικών. Οι γυναίκες χτυπούσαν τα στήθια τους και τραβούσαν τα μαλλιά τους στις τραγικές εικόνες που ζούσαν. Οι Παναγίες του Πόντου με την τυράννια και τον πόνο της ρίζας. «Ντο θα είνουμε σ’, θα καίγουμες», λες και δεν ήταν καμένες από την τραγική δυστυχία και τα νεκρά μωρά τους.
Απο την περσινη ανάρτηση..
Αρωματίστηκε από
στις
Καταχωρήθηκε στο 
.jpg)
6 Μηνύματα στην ανάρτηση "... Eπέτειος της Γενοκτονίας των Ποντίων.."
Γλυκιά και ευαίσθητη Τάνια. Πόσο με συγκίνησες με την Ανάρτηση για την κτηνωδία αυτή. Παρόλο που δεν έχω καμία απολύτως γενεαλογική συγγένεια με την περιοχή του Πόντου νιώθω σαν να έχω χάσει εκεί στενότατους συγγενείς μου. Και κάθε αναφορά σε αυτή τη μέρα με συγκινεί ιδιαίτερα.
Καλή σου μέρα κορίτσι μικρό (είσαι!!!)
@ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ H Aπουσία σου αισθητή χαιρομαι που επέστρεψες...
Στην εφηβεία είμαι!
Καλό Σ/Κ !
MIA ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΕΙΝΕΙ ΧΑΡΑΓΜΕΝΗ ΣΤΗΝ ΜΝΗΜΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ, ΤΑ ΒΑΣΑΝΑ ΚΑΙ Ο ΞΕΡΙΖΩΜΟΣ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΞΕΧΝΩΝΤΑΙ.ΤΟΥΣ ΙΔΙΟΥΣ ΕΧΘΡΟΥΣ ΕΙΧΑΜΕ ΠΑΝΤΟΤΕ,
Σε ευχαριστώ πολύ που ασχολήθηκες με αυτό το θέμα. Δυστυχώς λίγοι ενδιαφέρονται να μάθουν για την Γενοκτονία των Ποντίων. Σε αντίθεση με τον πάντα ρομαντικό και ευαίσθητο φίλο Χριστόφορο, εγώ έχω γενεολογική συγγένεια με την περιοχή του Πόντου. Είμαι Πόντιος και είμαι περήφανος γι' αυτό. Να' σαι καλά που ασχολήθηκες με ένα τόσο ευαίσθητο θέμα. Καλό Σαββατοκύριακο.
@Σάββας Και πέρσι έκανα αναφορά στο θέμα άλλωστε έχω μεγάλη ευαισθησία πάνω σ'αυτό και λόγω μικρασιατικής καταγωγής αλλά και συγγένειας..
Το θεωρώ υποχρέωσή μου ....
Καλή κυριακή..
@aoratos Συμφωνώ απόλυτα...
καλή κυριακή..
Δημοσίευση σχολίου