Γυναίκες γυµνές. Γυναίκες που εργάζονται. Γυναίκες στο µπάνιο. Καθιστές ή ξαπλωµένες. Στο φως του ήλιου ή ενός κεριού. Νέες ή µεγαλύτερες. Λάγνες ή άγριες. Ολες τους µούσες – πηγή έµπνευσης και νήµα που συνδέει δηµιουργούς που δεν συναντήθηκαν ποτέ.
Είναι εκείνες που έκαναν τον Πάµπλο Πικάσο και τον Σαλβαντόρ Νταλί, τον Ανρί Ματίς και τον Τουλούζ Λοτρέκ, τον Γιάννη Μόραλη και τον Σπύρο Βασιλείου να πιάσουν τον χρωστήρα και να αποτυπώσουν τη µορφή τους στον καµβά.
Πώς όµως οι Μούσες από θεότητες του Κιθαιρώνα έφτασαν να είναι γυναίκες µε σάρκα και οστά; «Ο πρώτος που µετατρέπει σε µούσα µια πραγµατική γυναίκα είναι ο Δάντης», εξηγεί η επιμελήτρια Αλεξάνδρα Van der Staaij. «Εως τότε οι κυρίαρχες στην αρχαιότητα µούσες είχαν εξαφανιστεί κάτω από το βάρος της χριστιανικής θρησκείας που είχε µεταθέσει την πηγή της έµπνευσης στον Παράδεισο. Ο Δάντης ήταν ο πρώτος που µετέτρεψε σε µούσα του τη Βεατρίκη Πορτινάρι, µια κοπέλα που συναντούσε στον δρόµο και ήταν η αιτία, όπως έλεγε, για να ζει και να γράφει.
Εκτοτε οι γυναίκες διεκδίκησαν ισότητα. Η Εκκλησία άρχισε να αποδυναµώνεται, η Επιστήµη να κάνει άλµατα και η Τέχνη – ειδικά στο πρώτο µισό του 20ού αιώνα – να αλλάζει ριζικά. Ποτέ όµως – παρ’ όλη τη θύελλα – δεν έφθινε η δηµιουργία έργων τέχνης µε άξονα τη γυναίκα. Παρέµεινε µια πραγµατική µούσα για τους καλλιτέχνες».
Δεν πρόκειται όµως όλες οι γυναίκες-µούσες να αποδειχθούν καλλονές. «Οι εξπρεσιονιστές, για παράδειγµα, δεν ενδιαφέρονταν να αποδώσουν την αντικειµενική πραγµατικότητα, αλλά να εκφράσουν τα συναισθήµατά τους και απεικονίζουν τη γυναίκα µε βίαιες γραµµές, έντονα περιγράµµατα και έντονα χρώµατα, µε αποτέλεσµα οι µούσες τους να έχουν άσχηµα χαρακτηριστικά και να εκφράζουν αγωνία», εξηγεί η κ. Van der Staaij.
ΠΗΓΗ ΤΑ ΝΕΑ
Αρωματίστηκε από
στις
Καταχωρήθηκε στο 
No Response to "Γυναίκες αυτές οι μούσες...."
Δημοσίευση σχολίου