Η δυνατότητα που έχει η τέχνη είναι να δίνει ελευθερία πρώτα απο όλα στο μυαλό

και κατόπιν στο σώμα.
Οι καλλιτέχνες σ΄αυτό το βιντεο βρίσκουν τρόπο να εκφραστούν
και να μας βάλουν σε σκέψεις
για το πόσο "περιορισμένα" είναι τα άτομα με ειδικές ανάγκες.
Απλά.. θαυμάστε τους!!!




Η Ιστορία τους...

Το κορίτσι η Ma Li ήταν επαγγελματίας με πολλά υποσχόμενη καριέρα ως μπαλαρίνα όταν έχασε το δεξιό της χέρι της σε ένα αυτοκινητιστικό ατύχημα το 1996.

Ήταν μόνο 19, το πολύ όμορφο αγόρι που είχε εκείνη την εποχή την εγκατάλειψε . Προσπάθησε να σκοτωθεί αυτό που την έκανε να σωθεί ήταν μόνο η σκέψη από τους γονείς της. Η αγάπη της για τους γονείς της της έδωσε τη δύναμη για να ζήσει.
Έμαθε πώς να ζει τη ζωή της ανεξάρτητα. Έμαθε πώς να γράφει τα κινέζικα υπέροχα και πώς να κάνει πολλά πράγματα συμπεριλαμβανομένου του να χτενίζει τα μαλλιά της, τα οποία έπρεπε να κόψει από το μέση-μήκος .
Έμαθε να μαγειρεύει και να πλένει τα ρούχα της...
Σε μερικούς μήνες άνοιξε το μικρό βιβλιοπωλείο της.
Πέντε χρόνια αργότερα το 2001, κλήθηκε για να διαγωνισθεί στον 5ο εθνικό ειδικό διαγωνισμό τέχνης εκτέλεσης για άτομα με αναπηρίες και κέρδισε το χρυσό μετάλλιο.
Εκείνη η επιτυχία της έδωσε την ελπίδα να επιστρέψει στο αγαπημένο είδος το μπαλέτο

Τον Σεπτέμβριο του 2005, πήγε κατευθείαν σε έναν 21-χρονών νεαρό άνδρα (Zhai, Xiaowei). Εκπαιδευόταν για να είναι ποδηλάτης για τους εθνικούς ειδικούς Ολυμπιακούς Αγώνες. Δεν είχε χορέψει ποτέ πριν. Σκαρφαλώνοντας σε ένα τρακτέρ όταν ήταν 4 ετών , έπεσε από αυτό και έχασε το αριστερό πόδι του.


Ο μπαμπάς του τον ρώτησε,
- Ο γιατρός είπε ότι θα πρέπει να κόψει το πόδι σου. Φοβάσαι;"

Δεν μπορούσε να καταλάβει αυτό που θα ήταν τόσο διαφορετικό έτσι είπε όχι.
Ο μπαμπάς του του είπε, " πρόκειται να αντιμετωπίσεις πολλές προκλήσεις και οι δυσκολίες στη ζωή, αυτό σε φοβίζει;"
Το παιδί ρώτησε,
- Τι είναι" προκλήσεις και δυσκολίες;" Είναι καλά?;"
Ο μπαμπάς του γέλασε μαζί με τα δάκρυα του,
- Ναι, είναι κάτι όπως οι αγαπημένες καραμέλες σου. Πρέπει ακριβώς να τρως ένα κομμάτι σε έναν χρόνο!"
(Έπειτα ο μπαμπάς του έτρεξε από το δωμάτιο πνιγμένος στα δάκρυα.)
Έτσι ήταν και παρέμεινε ένας πολύ αισιόδοξος και αθλητικός τύπος με μια μεγάλη αίσθηση του χιούμορ.
Είχε δοκιμάσει το άλμα εις ύψος, άλμα εις μήκος, κατάδυση, κολύμπι, και προπονούνταν εν αλλάξ σε όλα αυτά. Ο Προπονητής του πίστευε ότι θα ήταν σε θέση να πάρει 2-3 χρυσά μετάλλια στα εθνικά ειδικά παιχνίδια Ολυμπιακών Αγώνων.

Αρχικά δεν κατάλαβε πώς θα μπορούσε ο ίδιος "να χορέψει," και τι σήμαινε ακριβώς αυτό. Έτσι η Λι τον προσκάλεσε για να την δει "μαζί" με έναν άλλο χορευτή.
Θεώρησε ότι βρήκε μια τέλεια ψυχή στη σκηνή και συμφώνησε να της δώσει μια ευκαιρία να δει
Η Λι και ο Tao τον φρόντισαν όπως το νεώτερο αδελφό τους και έμεναν κάτω από την ίδια στέγη κατά τη διάρκεια του περισσότερο από 1 έτους εντατικών μαθημάτων και πρακτικής σε κάτι που δεν είχε κάνει ποτέ ο Zhai.


Κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί τιο είδος των
προκλήσεων και δυσκολιών που αντιμετώπισαν. Ο Zhai δεν είχε ΚΑΝΕΝΑ χορευτικό υπόβαθρο και παράλληλα ήταν τελειομανής. Υπάρχουν πολλές σχετικές ιστορίες.



Το πόσο πολύ τελειομανής ήταν το δείχνει η ακόλουθη μικρή ιστορία. Για μια συγκεκριμένη "πτώση", την επανέλαβε και προσγειώθηκε στο σκληρό πάτωμα περισσότερες από 1000 φορές!!!


Αυτό σήμαινε ότι για να νιώσει ότι μπορούσε να το κάνει με τον ακριβή τρόπο που ήθελε την συγκεκριμένη κίνηση, άρχισαν στις 8 π.μ. και πήραν την πρώτη επιτυχή κίνηση αμέσως μετά από 8 μ.μ.!


Το μόνο που έκαναν ήταν να εκπαιδεύεται στην πρακτική από 8 π.μ. σε 11 μ.μ. κάθε μέρα χωρίς να παίρνουν χρήματα απο πουθενά εως τις αρχές του 2007...