Άπειρες κλωστές στον αργαλειό, αμέτρητες ωδές ανθρώπου.

Το φως το τύφλωσαν,μα τους θάμπωνε πάντοτε τα μάτια.

Πρωτόπλαστο αίνιγμα με ερωτηματικά στο πέρας.

Ας το θάψουμε, λοιπόν,αυτό το εγώ.

Ας το ερευνήσουμε αύριο,αυτό το εγώ, χωρίς αγάπη.

Συνέχεια ατέλειωτης κάμαρας με τοίχους και τοιχάκια.

Ασυνέχεια δέρματος, δίαυλος εισόδου παράσιτων-ιών-ανθρώπων.

Εμπόδια παντού, στο σκίρτημα, στο μέσα, στο ανάθεμα. Στο πέρα-δώθε ανάμεσα, στο πριν και το μετά σας.

Για πόσες ανάσες ζωής ακόμη ζουν;

Για πόσους χτύπους και μελτέμια;

Και ποια τα όρια της κάμαρας, για ποιο εγώ;

Με δοξασίες ανάσαιναν και με σκιές στο έρεβος,καθώς το λίγο φως γλιστρούσε στο κατώγι.

Τα δήθεν βίωναν κι αναβίωναν το δήθεν του καθένα.

Πρωταρχικό και τίποτα εγώ εκείνο το θαμμένο.