Είμαστε σε θέση να φανταστούμε την αντιμετώπιση των πραγματικών μειοψηφιών σε θέματα εργασίας και μη?

Η διαφορετικότητα είναι τελικά εκείνη που επιβάλλει τους όρους επιβολής της ισότητας. Γιατί τελικά το να είσαι διαφορετικός επιτρέπει –κατά τη γνώμη μου κακώς- την αυθαιρεσία εκείνων που θεωρούνται κυρίαρχη ομάδα είτε κοινωνική είτε φυλετική.

Ξεφυλλίζοντας λοιπόν γαλλικές εφημερίδες διαβάζω πολύ συχνά άρθρα σχετικά με την ισότητα ανδρών-γυναικών και ιδιαίτερα σε θέματα εργασίας.

Στη Γαλλία είναι μείζον θέμα, η θέση της γυναίκας και ειδικά σε θέματα εργασίας καθώς νομοσχέδια που περνούν, βρίσκονται σε αντίθεση με το δημοκρατικό πολίτευμα και αυτό το θέμα βρίσκεται πάντα στο επίκεντρο των συζητήσεων.

Από τις 6 Ιουνίου του 2000 με την επανεξέταση και επαναδιατύπωση του ήδη υπάρχοντος νόμου που επιτρέπει την ίση είσοδο ανδρών γυναικών στις εκλογικές διαδικασίες, εξασφαλίζεται ένα ποσοστό αναλογίας,50% άνδρες 50% γυναίκες σε ....
συγκεκριμένες εκλογικές διαδικασίες. Αντίστοιχα τώρα η ίδια αναλογία προσπαθεί να περάσει στη δομή και σύσταση των εταιρειών αλλά και σε πόστα δημόσιας διοίκησης.

Με μια πρώτη ανάγνωση και σύμφωνα με τη γνώμη εκείνων που είναι υπέρ αυτού του μέτρου, είναι ένα βήμα που προάγει τη δημοκρατία και τις ίσες ευκαιρίες. Όμως με μια δεύτερη ανάγνωση και όσο αφορά στις γυναίκες, δεν αναφερόμαστε σε μια μειοψηφία. Οι γυναίκες αποτελούν το άλλο μισό της ανθρωπότητας και αποτελούν κομμάτι όλων των κοινωνικών τάξεων και φυλών. Πως είναι δυνατόν λοιπόν να μιλάμε με όρους “affirmative action” για μια ομάδα που υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει παντού?

Σίγουρα δε ζούμε σ ένα κόσμο όμορφο αγγελικά πλασμένο. Από τη στιγμή που κάποια πράγματα δεν είναι καλώς καμωμένα πρέπει να αλλάξουν. Αλλά, ο τρόπος νομίζω που θα κάνει τη διαφορά - θεωρώ πως μόνο η επιβολή ενός νόμου δεν θα μπορέσει να αλλάξει τη νοοτροπία- είναι να προωθηθούν οι ικανότητες ανεξαρτήτως φύλου. Αντιθέτως η άνωθεν επιβολή θα διογκώσει τις διαφορές και δεν θα λυθούν βασικά ζητήματα, όπως η ανισότητα στις απολαβές που παραμένει γεγονός και στη Γαλλία.

Θεωρώ πως διαμάχες σαν και αυτήν δεν αφορούν μόνο τις φεμινίστριες. Ουσιαστικά εγείρουν και άλλα ζητήματα καθώς μιλάμε για διακρίσεις που αφορούν στο άλλο μισό της ανθρωπότητας. Είμαστε σε θέση να φανταστούμε την αντιμετώπιση των πραγματικών μειοψηφιών σε θέματα εργασίας και μη?