Αναδιμοσίευση από Το μεγαλείο των τεχνών...Συνοπτική περίληψη του έργου:
Ο συνταγματάρχης εν αποστρατεία Frank Slade έχει χάσει οριστικά την όρασή του. Οι συγγενείς που τον φροντίζουν, αναθέτουν στο νεαρό μαθητή Charlie Simms να τον προσέχει για το τριήμερο των Ευχαριστιών έναντι καλής αμοιβής.
Ο δύστροπος κι απρόσιτος Frank προκαλεί αμηχανία στον Charlie, ο οποίος πέρα του ότι έχει μεγάλη ανάγκη τα χρήματα, κινδυνεύει άδικα ν’ αποβληθεί απ’ το σχολείο του από μια φάρσα που σκάρωσαν πλούσιοι συμμαθητές του.
Ο Frank έχει προγραμματίσει ένα πολυτελές τριήμερο στη Νέα Υόρκη και παρά την απροθυμία του, ο Charlie, μη μπορώντας να πράξει διαφορετικά, θα τον ακολουθήσει.
Οι μέρες αυτές που θ’ ακολουθήσουν θα παίξουν καταλυτικό ρόλο στη ζωή τους και θα καθορίσουν τις επιλογές και το μέλλον και των δύο.
Προσωπική άποψη:
Βασισμένο στη νουβέλα του Giovanni Arpino “Il Buio E Il Miele”, το “Άρωμα Γυναίκας”, αποτελεί τη δεύτερη κινηματογραφική μεταφορά, μετά την ιταλική έκδοσή του το 1974 με τίτλο “Il Profumo Di Donna”. Το “Άρωμα Γυναίκας” βέβαια, έμελλε να γίνει το πλέον γνωστό απ’ τα δύο στο ευρύ κοινό κι όχι άδικα να θεωρηθεί μία απ’ τις κορυφαίες ταινίες της δεκαετίας του ’90, αν κι όχι όλων των εποχών.
Μια ιστορία με βαθιά νοήματα για τη ζωή κι ουσία. Αυτό είναι κάτι που χωρίς αμφιβολία λείπει από τον σύγχρονο κινηματογράφο. Ίσως και γι’ αυτό ν’ αγαπάω τόσο πολύ τις ταινίες εκείνης της εποχής. Τα δρώμενα κι οι ίδιοι οι χαρακτήρες έχουν μεταξύ τους τόσο πολλές, γοητευτικές κι εκπληκτικές αντιφάσεις, πράγμα που καθιστά αδύνατο στο θεατή να μείνει αμέτοχος. Πηγαίοι διάλογοι που βοηθούν τον θεατή να καταλάβει πόσο μεγάλη μπορεί να είναι η αλληλεπίδραση μεταξύ ανθρώπων τόσο διαφορετικών.
Για τον Frank κάθε ελπίδα έχει βυθιστεί μαζί του στο σκοτάδι. Έχει αποφασίσει ν’ αποχαιρετήσει αυτό τον κόσμο, αφού δεν αντέχει άλλο να ζει στην τραγικότητα που αυτός του επιφύλαζε, αποδίδοντας πρώτα τον ύστατο χαιρετισμό σ’ ό,τι αγάπησε κι η ειρωνία που εκφράζει είναι κάτι το απερίγραπτο. Απ’ την άλλη ο Charlie είναι ένας νέος γεμάτος δίψα για ζωή και που παρά την έλλειψη εμπειρίας θέλει να επιτύχει και να κερδίσει την καταξίωση.
Τι κοινό μπορούν λοιπόν να έχουν δύο τόσο διαφορετικοί άνθρωποι; Δεν ξέρω! Ξέρω όμως ότι ο ένας μπορεί και συμπληρώνει τα κενά του άλλου. Ο καθένας τους μπορεί να βοηθήσει τον άλλο να κατανοήσει τις αξίες εκείνες που απουσιάζουν απ’ τη ζωή του. Και τελικά, μέσα από έναν μαραθώνιο, η συνάντησή τους, θα τους αλλάξει ολόκληρη τη ζωή . θα τους οδηγήσει στη λύτρωση και στην αποδοχή του εαυτού τους, έτσι όπως αυτός είναι.
Δυνατοί διάλογοι, που τσακίζουν κόκαλα με την σκληρότητα, αλλά και με την αλήθεια τους. Τα πράγματα δεν ωραιοποιούνται, αλλά παρουσιάζονται έτσι όπως ακριβώς είναι. Είτε είναι καλά, είτε είναι άσχημα. Άλλωστε η ζωή, όπως και τα νομίσματα, έχει δύο όψεις και καλώς ή κακώς, οφείλουμε να μάθουμε να ζούμε και με τις δύο. Και σ’ αυτό το σημείο, μιας και κάνω εκτενέστερη αναφορά στους διάλογους, θα ήθελα να σταθώ στη σκηνή ράπισμα, όπου ο Frank βγάζει ένα παθιασμένο λόγο μπροστά στο συμβούλιο των καθηγητών του Charlie. Τα λόγια του πραγματικά σε κάνουν ν’ ανατριχιάζεις κι ίσως βλέποντας την ταινία, θα έπρεπε να τα λάβουμε σοβαρά υπ’ όψιν μας.
Ο Martin Brest σκηνοθετεί μια πραγματικά όμορφη κι ιδιαίτερη ταινία, που εξέχοντα ρόλο έχει, όχι τόσο η ιστορία, όσο οι πρωταγωνιστές, καθώς είναι θα μπορούσε να πει κανείς ανθρωποκεντρική. Παρά τη μεγάλη της διάρκεια δεν κουράζει, διατηρεί ένα σταθερό ρυθμό, ενώ σκηνές έντονα φορτισμένες και παθιασμένες, έρχονται να σε ταρακουνήσουν. Ας μην ξεχνάμε άλλωστε τη σκηνή με το αγωνιστικό, όπως και τη σκηνή με το 45άρι.
Βέβαια όλα τα παραπάνω ίσως και να μην υφίσταντο, τουλάχιστον σ’ αυτό το βαθμό, αν δεν υπήρχε η συγκλονιστική ερμηνεία του Al Pacino. Άμεσος και παθιασμένος συνεπαίρνει τον θεατή. Ίσως η κορυφαία ερμηνεία σ’ ολόκληρη την καριέρα του. Και σίγουρα μία απ’ τις κορυφαίες ερμηνείες όλων των εποχών, ειδικά αν λάβουμε υπ’ όψιν μας το βαθμό δυσκολίας του ρόλου όπου ενσαρκώνει. Μια ερμηνεία βγαλμένη μέσα απ’ την ψυχή του, με κορυφαία τη σκηνή του ταγκό, που όπως είναι λογικό κι αναμενόμενο, έχει θεωρηθεί και μία απ’ τις κορυφαίες στον παγκόσμιο κινηματογράφο.
Στο πλευρό του ο πιτσιρικάς τότε Chris O’Donnell, που αν και σε καμία περίπτωση δε μπορεί να συγκριθεί με τον κορυφαίο Al Pacino και την εν γένει ερμηνεία του, αποδίδει αρκετά ικανοποιητικά στο ρόλο του πελαγωμένου νέου που αγγίζει τα όνειρά του.
Για το τέλος άφησα την μουσική της ταινίας. Είμαι σίγουρη ότι όσοι έχετε δει την ταινία θυμάστε χαρακτηριστικά τη μελωδία του ταγκό. Και είμαι σίγουρη ότι όταν τυχαίνει να την ακούσετε, το μυαλό σας ανατρέχει σ’ εκείνη την πανέμορφη σκηνή. Όμως κι οι υπόλοιπες μελωδίες που συνοδεύουν την ταινία είναι εξαιρετικής αισθητικής, όπου οι νότες του πιάνου, των έγχορδων και των πνευστών χορεύουν σ’ έναν ξέφρενο, αισθησιακό ρυθμό μιας άλλης εποχής.
Μια ταινία κλασσική! Μια ταινία αριστουργηματική! Μια ταινία με ουσία! Μια ταινία μ' ένα ιδιαίτερο μεν, εξαιρετικό δε χιούμορ! Μια ταινία όπου η παρουσία του Al Pacino κάνει το πετσί σου να σηκώνεται και σε αφήνει το δίχως άλλο με το στόμα ανοιχτό. Μια ταινία όπου οι μουσικές μελωδίες σε ταξιδεύουν και ξεσηκώνουν όλες τις αισθήσεις σου. Μια ταινία όπου ουσιώδεις διάλογοι και πάθος γίνονται ένα και σε κάνουν να φιλοσοφείς, σε κάνουν να δεις τη ζωή μέσα από τα μάτια ανθρώπων διαφορετικών από ‘σένα. Ανθρώπων που σε αφήνουν να εισπράξεις πράγματα απ’ αυτούς. Οι λίγοι που δεν είχαν ποτέ την ευκαιρία να τη δουν κι οι πολλοί που σίγουρα θέλουν να την ξαναδούν, ας μην το καθυστερούν.
Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Άρωμα Γυναίκας
Είδος: Κοινωνική
Σκηνοθέτης: Martin Brest
Πρωταγωνιστές: Al Pacino, Chris O’Donnell, James Rebhorn, Gabrielle Anwar, Philip Seymour Hoffman, Richard Venture
Παραγωγή: 1992
Διάρκεια: 157’
Αρωματίστηκε από
στις
Καταχωρήθηκε στο 
.jpg)
8 Μηνύματα στην ανάρτηση "ΑΡΩΜΑ ΓΥΝΑΙΚΑΣ - SCENT OF A WOMAN"
Λέω και γω 'πότε έκανα παρακολούθηση το άρωμα γυναίκας και δεν το θυμάμαι'. Δεν γέρασα τόσο ακόμα. :-)
Εκείνο που έχουν κοινό είναι ότι τους χωρίζει. Αυτό που έχει ο ένας δεν το έχει ο άλλος. Και μαζί έχουν ότι δεν έχουν όλοι οι υπόλοιποι. Ότι δεν έχει πλέον η κοινωνία μας. Συγκλονιστικές ερμηνείες είναι όλες του Pacino. Απλώς εδώ έχει ότι όλοι μας θέλουμε νά'χουμε σαν άνθρωποι, σαν χαρακτήρες. Καλή συνέχεια στο ποστάρισμα.
Ευχομαι καλη επιτυχια στο ιστολογιο.
Σχετικα με την ταινια,ναι ηταν απο τις λιγες ..αμερικανιες..που αξιζε.
Μονον ...ματια ενος τυφλου..βλεπουν και αγγιζουν την ψυχη μιας γυναικας.
Στην Αμερικη αυτα ..φυσικα.
Καλη επιτυχια.
ΜΑΝΟ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΛΥ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΥΧΕΣ ΣΟΥ!!! ΝΑ ΠΕΡΝΑΣ ΝΑ ΣΕ ......ΑΡΩΜΑΤΙΖΟΥΜΕ!!!!
@ ΕΜΠΕΡΟΡ Σ'ΕΧΩ ΜΠΕΡΔΕΨΕΙ ΜΕ ΤΗΝ ..ΑΙΣΘΗΣΗ Κ ...ΤΗΝ ΠΑΡΑΙΣΘΗΣΗ!!! ΜΕ ΤΑ ΦΡΟΥ-ΦΡΟΥ Κ ΤΑ ΑΡΩΜΑΤΑ!! ΒΡΙΣΚΕΣΑΙ ΣΤΟ ΑΡΩΜΑ ΓΥΝΑΙΚΑΣ !! ΤΟ ΙΔΙΟ ΙΣΧΥΕΙ Κ ΓΙΑ ΣΕΝΑ ΝΑ ΠΕΡΝΑΣ ΝΑ ΑΡΩΜΑΤΙΖΕΣΑΙ!!ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΥΧΕΣ!!
απο τις αγαπημενες μου ταινιες...καλως σε βρηκα πολυ αισιοδοξο μπλογκ!!!
σε περιμενω μια βολτα και απο μενα, κερναω και γλυκακι!!!
γεια σου Τάνια μου!
χαίρομαι που είσαι εδώ...
καλό σ/κ να έχεις και μια
εβδομάδα με χαμόγελο:)))
φιλιά πολλά.
ΚΑΛΩΣ ΗΡΘΕΣ pansofix Σ'ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΓΙΑ ΤΑ ΚΑΛΑ ΣΟΥ ΛΟΓΙΑ!! ΚΑΙ ΒΕΒΑΙΑ ΘΑ ΠΕΡΑΣΩ ΟΣΟ ΓΙΑ ΤΟ ΓΛΥΚΑΚΙ ΜΙΑ ΣΟΚΟΛΑΤΙΝΑ ΜΑΡΚΗΣΙΑ ΠΟΛΥ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩΣ ΘΑ ΤΗΝ ΕΤΡΩΓΑ!!!ΕΣΥ ΠΗΡΕΣ ΤΟ ΑΡΩΜΑ ΣΟΥ ΕΤΣΙ??!!!
ΓΕΙΑ ΣΟΥ ΚΑΙ ΣΕΝΑ ΦΟΙΒΗ ΜΟΥ!!!! ΠΟΥ ΑΛΛΟΥ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΕΔΩ ΣΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΣΠΙΤΙ ΜΟΥ!!!ΚΑΛΟ Σ/Κ ΚΑΙ ΣΕ ΣΕΝΑ ΚΑΛΗ ΜΟΥ ΘΑ ΤΑ ΛΕΜΕ.....ΦΙΛΙΑ ΠΟΛΛΑ ΚΑΙ ΑΠΟ ΜΕΝΑ!! ΜΕ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΑΛΛΑ Κ ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ!!!!
Δημοσίευση σχολίου