Κλίμα της απουσίας

Όλα τα σύννεφα στη γη εξομολογήθηκαν

τη θεση τους ένας καημός δικός μου επήρε

Κι ότα μεσ' στα μαλλιά μου μελαγχόλησε

Το αμετανόητο χέρι

Δέθηκα σ'ένα κόμπο λύπης.

Η ώρα ξεχάστηκε βραδιάζοντας

δίχως θύμηση

Με το δέντρο της αμίλητο

προς τη θάλασσα

ξεχάστηκε βραδιάζοντας

δίχως φτερούγισμα

με την όψη της ακίνητη

προς τη θάλασσα

βραδιάζοντας

δίχως έρωτα

Με το στόμα της ανένδοτο

προς τη θάλασσα

κι εγώ -μες τη Γαλήνη που σαγήνεψα.

Απόγευμα

κι η αυτοκρατορική του απομόνωση

κι η στοργή των ανέμων του

κι η ριψοκίνδυνη αίγλη του

Τίποτε να μην έρχεται τιποτε

να μην φεύγει

όλα τα μέτωπα γυμνά

και για συναίσθημα ένα κρύσταλλο.