Με αφορμή την χθεσινή επέτειο γέννησης του Μεγάλου μας συνθέτη..
Βιογραφικό σημείωμα σε πρώτο πρόσωποΓεννήθηκα στις 23 του Οκτώβρη του 1925 στην Ξάνθη τη διατηρητέα κι όχι την άλλη τη φριχτή που χτίστηκε μεταγενέστερα από τους εσωτερικούς της ενδοχώρας μετανάστες. Η συνύπαρξη εκείνο τον καιρό ενός αντιτύπου της μπελ-επόκ, με αυθεντικούς τούρκικους μιναρέδες, έδιναν χρώμα και περιεχόμενο σε μια κοινωνία-πανσπερμία απ’ όλες τις γωνιές της Ελλαδικής γης, που συμπτωματικά βρέθηκε να ζει σε ακριτική περιοχή και να χορεύει τσάρλεστον στις δημόσιες πλατείες.
Σαν άνοιξα τα μάτια μου είδα με απορία πολύ κόσμο να περιμένει την εμφάνισή μου (το ίδιο συνέχισα κι αργότερα να απορώ σαν με περίμεναν κάπου καθυστερημένα να φανώ). Η μητέρα μου ήταν από την Αδριανούπολη, κόρη του Κωνσταντίνου Αρβανιτίδη, και ο πατέρας μου απ’ την Μύρθιο της Ρεθύμνου, απ’ την Κρήτη. Είμαι ένα γέννημα δύο ανθρώπων που καθώς γνωρίζω δεν συνεργάστηκαν ποτέ, εκτός απ΄ την στιγμή που αποφάσισαν την κατασκευή μου. Γι’ αυτό και περιέχω μέσα μου χιλιάδες αντιθέσεις κι όλες τις δυσκολίες του Θεού. Όμως η αστική μου συνείδηση, μαζί με τη θητεία μου την λεγόμενη «ευρωπαϊκή», φέραν ένα εντυπωσιακό αποτέλεσμα.
Προσπάθησα όλον το καιρό που μέναμε στην Ξάνθη να γνωρίσω σε βάθος τους γονείς μου και να εξαφανίσω την αδελφή μου. Δεν τα κατάφερα και τα δύο. Έτσι μετακομίσαμε το ’32 στην Αθήνα όπου δεν στάθηκε δυνατόν να λησμονήσω την αποτυχία μου.
Άρχιζα να ζω και να εκπαιδεύομαι στην πρωτεύουσα ενώ παράλληλα σπούδαζα τον έρωτα και την ποιητική λειτουργία του καιρού μου. Έλαβα όμως την αττική παιδεία όταν στον τόπο μας υπήρχε και Αττική και Παιδεία. Μ’ επηρεάσανε βαθιά ο Ερωτόκριτος, ο Στρατηγός Μακρυγιάννης, το Εργοστάσιο του Φιξ, ο Χαράλαμπος του «Βυζαντίου», το υγρό κλίμα της Θεσσαλονίκης και τα άγνωστα πρόσωπα που γνώριζα τυχαία και παρέμειναν άγνωστα σ’ όλα τα χρόνια τα κατοπινά. Στην κατοχική περίοδο συνειδητοποίησα πόσο άχρηστα ήτανε τα μαθήματα της Μουσικής, μια και μ’ απομάκρυναν ύπουλα απ’ τους αρχικούς μου στόχους που ήταν να επικοινωνήσω, να διοχετευθώ και να εξαφανιστώ, γι’ αυτό και τα σταμάτησα ευθύς μετά την Κατοχή. Έτσι δεν σπούδασα σε Ωδείο και συνεπώς εγλύτωσα απ’ το να μοιάζω με τα μέλη του Πανελληνίου Μουσικού Συλλόγου. Έγραψα ποιήματα και πολλά τραγούδια, και ασκήθηκα ιδιαίτερα στο να επιβάλλω τις απόψεις μου με δημοκρατικές διαδικασίες, πράγμα που άλλωστε με ωφέλησε τα μέγιστα σαν έγινα υπάλληλος τα τελευταία χρόνια. Απέφυγα μετά περίσσιας βδελυγμίας ότι τραυμάτιζε το ερωτικό μου αίσθημα και την προσωπική μου ευαισθησία.
Ταξίδεψα πολύ και αυτό με βοήθησε ν’ αντιληφθώ πώς η βλακεία δεν ήταν αποκλειστικόν του τόπου μας προϊόν, όπως περήφανα ισχυρίζονται κι αποδεικνύουν συνεχώς οι έλληνες σωβινιστές και της εθνικοφροσύνης οι εραστές. Παράλληλα ανακάλυψα ότι τα πρόσωπα που μ’ ενδιαφέρανε έπρεπε να ομιλούν απαραιτήτως ελληνικά, γιατί σε ξένη γλώσσα η επικοινωνία γινότανε οδυνηρή και εξαφάνιζε το μισό μου πρόσωπο.
Το ’66 βρέθηκα στην Αμερική. Έμεινα κι έζησα εκεί κάπου έξι χρόνια, τα χρόνια της δικτατορίας, για λόγους καθαρά εφοριακούς – ανεκαλύφθη πως χρωστούσα τρεισήμισι περίπου εκατομμύρια στο δημόσιο. Όταν εξόφλησα το χρέος μου επέστρεψα περίπου το ’72 και ίδρυσα ένα καφενείο που το ονομάσαμε Πολύτροπον, ίσαμε τη μεταπολίτευση του ’74, όπου και τόκλεισα γιατί άρχιζε η εποχή των γηπέδων και των μεγάλων λαϊκών εκτονώσεων. Κράτησα την ψυχραιμία μου και δεν εχόρεψα εθνικούς και αντιστασιακούς χορούς στα γυμναστήρια και στα γεμάτα από νέους γήπεδα. Κλείνοντας το Πολύτροπο είχα ένα παθητικό πάλι της τάξεως περίπου των τρεισήμισι εκατομμυρίων – μοιραίος αριθμός, φαίνεται, για την προσωπική μου ζωή.
Από το ’75 αρχίζει μια διάσημη εποχή μου που θα την λέγαμε, για να την ξεχωρίσουμε, υπαλληλική, που μ’ έκανε ιδιαίτερα γνωστό σ’ ένα μεγάλο και απληροφόρητο κοινό, βεβαίως ελληνικό, σαν άσπονδο εχθρό της ελληνικής μουσικής, των ελλήνων μουσικών και της εξίσου ελληνικής κουλτούρας. Μέσα σ’ αυτή την περίοδο και ύστερα από ένα ανεπιτυχές έμφραγμα στην καρδιά, προσπάθησα πάλι, ανεπιτυχώς είναι αλήθεια, να πραγματοποιήσω τις ακριβές καφενειακές μου ιδέες πότε στην ΕΡΤ και πότε στο Υπουργείο Πολιτισμού, εννοώντας να επιβάλω τις απόψεις μου με δημοκρατικές διαδικασίες. Και οι δύο όμως τούτοι οργανισμοί σαθροί και διαβρωμένοι από τη γέννησή τους κατάφεραν να αντισταθούν επιτυχώς και, καθώς λεν, να με νικήσουν «κατά κράτος». Παρ΄ όλα αυτά, μέσα σε τούτον τον καιρό γεννήθηκε το Τρίτο κι επιβλήθηκε στη χώρα.
Η συνέντευξη του Μάνου που θα διαβάσετε ΔΕΝ υπάρχει στο διαδίκτυο. Είναι σχεδόν τρομακτικό το πόσο «έβλεπε» το 1996, την διάλυση του 2012, την κατάντια, την ταπείνωση του ανθρώπου και τον
εξευτελισμό του πολίτη με την αρχαιοελληνική έννοια του όρου.
Το ερωτηματολόγιο δεν βρέθηκε. Όλα τα στοιχεία δημοσιεύονται όπως βρέθηκαν στον υπολογιστή
του, μετά τον θάνατό του από τον στενό συνεργάτη του Γιώργο Τζαμτζή.
ΣΗΜΕΡΑ ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΠΟΛΥΤΕΛΕΙΑ
1 ) Κράτος-Υπηρέτης
2 ) Απάτη Νεοφιλελευθερισμού
3 ) Περί Εθνικισμού
4 ) Περί Ομαλότητας
5 ) Η Ελλάδα των Εργολάβων
6 ) Να Ζεις, όχι να Μοιάζεις
7 ) Σεβασμό στις Αδυναμίες
8 ) Φοβάται τη Δημοσιότητα;
9 ) Παιχνίδι με τον Θάνατο
Κράτος-Υπηρέτης
«Το κράτος παρουσιάζει από τη φύση του άπειρες ενδείξεις παραλογισμού, αναισθησίας και, δυστυχώς, πολλά φαινόμενα υπόπτων συναλλαγών και υπόπτου ανικανότητος. Διότι συντίθεται από ανθρώπους ελλιπείς, εγωπαθείς, φοβισμένους και χωρίς κοινωνική συνείδηση. Το κράτος, εκ παραδόσεως, υπηρετεί αποκλειστικά την πολιτική παράταξη που κυβερνά.
Και η κάθε παράταξη όταν κυβερνά, λειτουργεί με κομματικά κριτήρια και με αντίστοιχες επιδιώξεις. Κράτος και πολιτικές παρατάξεις ταυτίζονται με την έννοια του έθνους και ως εκ τούτου κάθε αντίδραση υγιώς σκεπτόμενου αλλά και κάθε παραταξιακή αντίθεση μη σκεπτόμενου, καταλήγει να χαρακτηριστεί ως αντεθνική.
Επιπλέον στον τόπο μας έχουμε και πληρη σύγχυση εννοιών, λέξεων και νοημάτων, που οι επιτήδιοι, πολιτικοί και μη, γνωρίζουν να την εκμεταλλευονται με επιτηδειότητα προς οφελός των.
Σ αυτο βοηθάτε πολυ κι εσείς οι δημοσιογράφοι με την άγνοια κι ελλιπή εκπαίδευση που σας χαρακτηρίζει, εξευτελίζοντας τις έννοιες αυτοσεβασμού και αξιοπρέπειας. Κι ο,τι δεν προφταίνει να ολοκληρώσει ο Στρατός, το συνεχίζει η Αστυνομία, που εκ φύσεως εχθρέυεται κάθε περίπτωση ελεύθερου κι ευαισθητου νέου.
Κι αν γλιτώσει κανείς απ ολ' αυτα, τον περιμενει η με καθε τροπο κοινωνικη του τοποθετηση στον κοσμο των καταπιεσμενων και ανελευθερων.
Κι αν μ' ολα αυτα συντηρηθούν ζωντανοί οργανισμοί, τότε το κράτος γνωρίζει την αποτελεσματική αντιβίωση. Τους βραβεύει.
Τους καθιστά επιλεκτούς και "συνυπεύθυνους". Εδω γλυτώνουν ελάχιστοι. Πέντε, εξι. Για να τους καταλήξει κι αυτούς, οση κι αν 'εχουν αξία, στις περιοχές του περιθωρίου και της γραφικότητας. Μέχρι που να πεθάνουν. Τοτε φροντίζει να τους κατασκευάσει μνημεία, αποδίδοντας τους όλες τις χρήσιμες ιδιότητες για τις μελλοντικές ανελεύθερες γενιές, αποσιωπώντας ομως επιμελώς την αλήθεια τους. Τη μόνη αξία. Οτι υπήρξαν ζωντανοι μέχρι το θανατο τους."
Απάτη Νεοφιλελευθερισμού
"Ο νεοφιλελευθερισμός είναι η αμηχανία του χρεοκοπημένου φιλελευθερισμού.
Και μια μικρή απάτη. Ο Ανθρωπος γεννιέται αγαπώντας την ελευθερία κι οφειλει ν αναπτυσσει την αγαπη του αυτη. Αρα ειναι εκ φυσεως φιλελευθερος. Και βεβαια δεν ειναι δυνατον την εννοια του φιλελευθερισμου να τη χωρεσουμε υποβιβαζοντας τη σε μια κομματικη παραταξη, εστω κι αν την εφευρε στον τοπο μας ο Βενιζελος για να καταληξει στον...Βασιλη Λεβεντη. Προς Θεου. Ας ξαναδωσουμε στην εννοια του φιλελευθερου τη δυναμη καταγωγης της, αφηνοντας κατα μερος τον υποπτο και υποβιβασμενο χωρο του νεοφιλελευθερου. Σημερα μετα την πτωση των "σοσιαλιστικων" καθεστωτων, οι μεν, που ειχαν κεκτημενα δικαιωματα, αντιδρουν στη "φιλελευθεροποιηση" και οι δε, μαχονται για καινουργια δικαιωματα. Δεν βλεπω κανεναν να μαχεται για να κτισει κατι. Ολοι μαχονται, οι μισοι, για να μη γκρεμιστει το τειχος και οι αλλοι μισοι για να γκρεμιστει. Και καθε πραξη τους, σαν πετυχαινει, επιβαλλει την αμηχανια και την απογοητευση".
Περί εθνικισμού
"Τι θα πει εθνικο ιδεωδες; Τι υπερασπιζομαστε; Να ειμαστε ελευθεροι. Αλλα ειμαστε ελευθεροι; Απ' οσα ειπαμε πιο πανω, δεν βγαινει μ' ευκρινεια εξαρταται απο τη συνεχη μας επαγρυπνηση στη σχεση με το περιβαλλον, απο την παιδεια που κατορθωσαμε να πλασουμε ξεπερνωντας ολα τα εμποδια κι απο τη φυσικη και ψυχικη μας αντοχη στην καταπιεση που ασκει πανω μας το κρατος και οι συνανθρωποι μας.
Υπαρχει βεβαια το σπιτι, ο χωρος μεσ' στον οποιο ζουμε ετσι σχετικα "ελευθεροι".
Ομως η υπερασπιση του χωρου απ τον ανεπιθυμητο επισκεπτη δεν μπορει ν αποτελει ιδεολογια και να τροφοδοτει κατα κυριο λογο τον ψυχισμο μας.
Δεν ειναι δυνατον η φυσικη μας αμυνα απεναντι στον μη επιθυμητο επισκεπτη να αποτελει το βασικο ιδεολογικο μας βαθρο. Να γιατι ο εθνικισμος και η εθνικοφροσυνη ειναι μια αρρωστημενη ψυχικα και πνευματικα κενοτητα, που μας χορηγειται αφειδως και που βολευει το κρατος στο να μας μεταχειριζεται".
Περί Ομαλότητας
"Οι θεσεις και ο αποψεις μου πανω στο κοινωνικο και πολιτικο γιγνεσθαι του τοπου μας προερχονται απο την ιδιοτητα του υπευθυνου πολιτη, χωρις ουτε στιγμη να ξεφευγω απο το πλαισιο της μουσικης μου ιδιοτητας. Και βεβαια δεν γινονται για να επισυρουν οργισμενες 'η επιδοκιμαστικες αντιδρασεις. Ειναι κατα τη γνωμη μου φυσικο να μην συμφωνω με την πλειοψηφια των συμπατριωτων μου. Δεν ανηκω στον τροπο ζωης τους. Οι θεσεις μου ειτε εχω δικιο ειτε εχω αδικο, ειναι θεμελιωμενες σ' εναν τροπο ζωης, περα απο σκοπιμοτητες και συμβιβασμους. Τις περισσοτερες φορες οι πιο πολλοι βλεπουν τις αντιδρασεις μου επιφανειακα. Και 'η δεν εχουν τη διαθεση 'η δε μπορουν ν αντιληφθουν την εμπειρια ζωης που περιεχουν. Η ομαλοτητα μου υπαγορευει τις οποιες θεσεις μου κι οχι οι τυχον ιδαιτεροτητες μου. Κατα καιρους, παρατηρωντας την καλως τακτοποιημενη ανωμαλια του γυρω κοσμου, εκφραζω την εκπληξη, οχι διχως χιουμορ, για το ποσο ομαλος επιμενω κι εξακολουθω να ειμαι".
Η Ελλάδα των εργολάβων
"Εμεις σαν ημασταν νεοι, αγαπησαμε την Ελλαδα τη φτωχικη και καταστραμμενη, αντιδρωντας στον επισημο κυβερνητικο μεγαλοιδεατισμο εκεινου του καιρου. Εκεινοι θελανε να μας φορεσουν χλαμυδες κι εμεις απο αντιδραση σκυβαμε στο μικρο και ταπεινο, ανακαλυπτοντας τον Καραγκιοζη, το ρεμπετικο, την απλη πετρα, τον επιταφιο, λατρευοντας τους λα'ι'κους συνοικισμους μας που τροφοδοτουσαν τη μετακατοχικη ευαισθησια μας. Μα ολα αυτα καποτε εξαφανιστηκαν. Ηρθε το '60 και η εσωτερικη μεταναστευση ειχε σχεδον ολοκληρωθει. Ηρθε η εποχη της πλασματικης ευμαρειας, του Τουρισμου με την ερωτικη εκπορνευση, ηρθε η εποχη των εργολαβων που κατεστρεψαν "χτιζοντας" οτι ειχε απομεινει.
Οι τσαρουχικοι ελληνες εγιναν πλαστικοι, το ρεμπετικο εγινε ψωφιο, με χυδαιες προεκτασεις και οι τυχοδιωκτες της επαρχιας αποκτησανε χρημα και δυναμη, επιβαλλοντας την αισθητικη τους και τις πολιτικες τους πεποιθησεις". Το ταπεινο εγινε γραφικο κι υπηρχε μια ειρωνεια σαν λεγαμε "Οδος Ονειρων". Υπηρχε μια εποχη που εμεις οι νεοι μετα τον πολεμο ονειρευομασταν μια διαφορετικην Ελλαδα, χωρις περιορισμους και ορια, διχως σκηνικα.
Η πραγματικοτητα μας διεψευσε.
Σημερα το ονειρο αποτελει μια πολυτελεια.
Τι ταχα να ονειρευνται οι σημερινοι νεοι;
Ενα ειναι βεβαιο. Θα διαψευστουν κι αυτοι με τη σειρα τους. Ο κοσμος οπως παντα θα προχωρει με τις εξαιρεσεις του - οπως ελεγε κι ο φιλος μου ο Γκατσος".
Να ζεις, όχι να μοιάζεις
"Φτασαμε στο λαμπρο σημειο, η αρτιμελεια να χαρακτηριζεται αναπηρια. Σκοπος δεν ειναι να κοψεις το χερι σου για να μη διαφερεις απο την πλειοψηφια των αναπηρων, αλλα να διατηρησεις με θαρρος την αρτιμελεια σου κι ας δεχεσαι το χλευασμο των λαβωμενων. Σημασια εχει να ζεις σαν τους αλλους κι οχι να μοιαζεις τους αλλους".
Σεβασμό στις αδυναμίες
"Καμια δημιουργικη πορεια δεν ειναι δυνατον να προερχεται απο "γελοιες" ανθρωπινες πλευρες. Μην μπερδευουμε το γεγονος οτι περιεχουμε και τις αδυναμιες μας. Και φυσικα τις χρησιμοποιουμε, σαν να μας χρειαζονται να συνθεσουμε το Εργο. Οι αδυναμιες μας εφοσον δεν μας νικησαν, ανηκουν στην περιοχη της γνωσης, στις αποσκευες μας. Και τις χρησιμοποιουμε οπου κι οταν χρειαζεται. Αλιμονο ομως αν αν μας νικησανε και σφραγιζουν το προσωπο μας. Τοτε γινομαστε οι ζωγραφικοι πινακες του Μπεικον κι οχι κατι που να πλησιαζει την πνευματικη του περιοχη. Οι αδυναμιες δεν ειναι γελοιες. Το αποτελεσμα τους, εφοσον νικησουν, μας γελοιοποιει. Οι διαδικασιες της μαχης μεσα μας ειναι ιερες. Και απαιτουν απολυτο σεβασμο, δικο μας και των αλλων".
Φοβάται τη δημοσιότητα;
"Πραγματικα τη φοβαμαι. Χρειαζεται μεγαλη δυναμη και επιδεξιοτητα για να την αποφυγεις. Κι εχουμε προσφατο το παραδειγμα του Τσαρουχη, ανθρωπου με τεραστια αξια και σκεψη. Να του αναγραφουν οι εφημεριδες καθε ευφυολογημα του, να τον συναντουν οι "σοβαροι" και να χαμογελουν στη θεα του σαν να ευρισκοντο μπρος σε διασκεδαστη.
Η αμυνα των καταπιεσμενων και αμορφωτων μπρος στην προσωπικοτητα, που μονο η παρουσια της τους καθιστουσε εκ γενετης νεκρους. Ουσιαστικα η αμυνα της κοινωνιας μας για καποιον ανταρτη της".
Παιχνίδι με τον Θάνατο
"Καλοπιασμα του Θανατου, απο κανεναν ανθρωπο σοβαρο δεν επιχειρειται. Η "Αθανασια" του Γκατσου, οπως και καθε αληθινο τραγουδι, ηταν και παραμενει ενα παιχνιδι. Η ιδεα του Θανατου οδηγει τον αληθινα ελευθερο ανθρωπο στο να αντιληφθει βαθια μεσα του, πως η υπαρξη Του εχει ημερομηνια ληξεως. Ο Ανθρωπος οφειλει να συμφιλιωθει με την ιδεα αυτη κι οχι ν' αγκιστρωνεται απ τη ζωη σε σημειο που να μη θελει να φυγει - πραγμα που ολες οι θρησκειες εκμεταλλευονται υποσχομενες μελλοντικη κι ατελειωτη ζωη. Κι ομως ειναι τοσο απλο, γι αυτο και δυσκολο".
ΤΕΛΟΣ
Αναδημοσίευση
Διαβάστε περισσότερα http://ektiesthisi.blogspot.com/2012/09/blog-post_27.html#ixzz3H1xcXkoE
πηγη
Αρωματίστηκε από
στις
Καταχωρήθηκε στο 
No Response to "Η "χαμένη"συνέντευξη του Μάνου Χατζηδάκι"
Δημοσίευση σχολίου