Σαν παιδιά, όλοι έχουμε όνειρα, φιλοδοξίες, απίστευτους άθλους που ουτοπικά προσπαθούμε να πετύχουμε.

Γιατί όταν είμαστε νέοι, είμαστε τόσο ευφάνταστοι και διατεθειμένοι να πιστέψουμε;

Είναι επειδή είμαστε ακόμη τόσο αθώοι;

Τι συμβαίνει μεταξύ της παιδικής ηλικίας και της ενηλικίωσης που μας κάνει να ξεχνάμε ποιοί πραγματικά είμαστε;

Ίσως είναι η ιδεολογία ότι όλοι χρησιμοποιούμε ένα

Μην περιμένετε πολλά και δε θα απογοητευτείτε. Ίσως είναι οι πραγματικότητες της ζωής που μας κάνουν να διώχνουμε αυτό που πραγματικά θέλουμε , μόνο και μόνο για να τα καταφέρουμε.

Αυτή είναι η διαδικασία που θεωρώ ότι είναι η πιο θλιβερή από όλες τις διαδικασίες στη ζωή. Είναι αυτή η ιδέα που πάντα περιλαμβάνει ότι τα όνειρα μπορούν να είναι υπερβολικά μεγάλα για να τα χειριστεί ένα μεμονωμένο άτομο.

Θα προτιμούσαμε να τα παρατήσουμε παρά να τρέξουμε ένα επιπλέον μίλι.

Αποσπόμαστε από πράγματα που νομίζουμε ότι χρειαζόμαστε και όταν αδυνατούμε να τα αποκτήσουμε, ο κόσμος μας πηγαίνει στραβά.

Τα πάντα είναι λάθος, αλλά τίποτα δεν είναι πραγματικά λάθος.

Η διαφορά μεταξύ παιδικής ηλικίας και ενηλικίωσης είναι η ικανότητα να κάνετε τα όνειρά σας πράξεις.

Το παιδί μέσα σας πιστεύει...ενώ ο ενήλικος μέσα σας πράττει.

Αν είναι μόνο μία ζωή που έχουμε τώρα...είναι τα πάντα στο ενδιάμεσο που κάνουν το όμορφο τέλος

Paolo Koelho