Δεν έχω ούτε τη διάθεση, ούτε το σθένος για ευφυολογήματα σήμερα.
Γιατί εμείς δεν είμαστε εταίροι της ευρωζώνης.
Είμαστε οι εταίρες της ευρωζώνης. Κι ακόμα χειρότερα; Ασκούμε το αρχαιότερο επάγγελμα του κόσμου χωρίς να πληρωνόμαστε. Για να το πω πιο λαϊκά: εμ τους καθόμαστε, εμ τους πληρώνουμε από πάνω.
Και πόσο, μα πόσο πολύ βολεύει το εγχώριο πολιτικό σύστημα να μετατρέπεται μόνον ο τροϊκανός σε αποδιοπομπαίο τράγο…
Πόσο, μα πόσο εξυπηρετεί συμφεροντάκια, ιδιοτέλειες, παρακαταθήκες για μελλοντικές επανεκλογές βουλευτών που τώρα τρέμουν μπας και χάσουν την καρεκλίτσα στο Κοινοβούλιο…
Στην πυρά ο τροϊκανός… Κι εγώ μαζί σας! Κι εγώ να ρίξω το κλαράκι μου για να
λαμπαδιάσει ο κερατάς. Ο υπαλληλίσκος της Ευρώπης (αλήθεια, θυμάται κανείς ότι η ονομασία «Ευρώπη» είναι ελληνική;) με τη γραβατούλα, την τσαντούλα, το στυλ χιλίων καρδιναλίων… Με εξαγριώνει ο αποτυχημένος τεχνοκράτης (τα είδαμε τα χαΐρια τους στην Πορτογαλία που εφάρμοσε τα προγράμματα κατά γράμμα - και τώρα μας ακολουθεί κατά πόδας) που πατάει έναν λαό 11.500.000 κάτω… Κι ας γίνουν οι άστεγοι, όσοι κι ο πληθυσμός μας. (Ετσι κι αλλιώς, σε καλό δρόμο είμαστε. Χαρτόκουτα να υπάρχουν μόνο - γιατί κι αυτά θα πουλιούνται στη μαύρη αγορά σε λίγο)…
Φταίει μόνο ο τροϊκανός, λοιπόν; Αυτός είδε φως και μπήκε. Και κάποιοι του το άναψαν αυτό το φως. Αυτός βρήκε ανοιχτή την πόρτα. Και κάποιοι του την άνοιξαν αυτή την πόρτα. Κυβερνήσεις επί κυβερνήσεων παρέδωσαν το κλειδί της χώρας στους αχρείους. Με κορυφαίους του χορού τον Καραμανλή και τον Παπανδρέου. Ο πρώτος παρέδωσε έναν καρκινοπαθή ασθενή. Ο δεύτερος παρέλαβε τον καρκινοπαθή και του έβαλε τσιρότο. Και τώρα δεν φταίει κανείς τους… Ολοι είναι αθώοι του αίματος…
Το αίμα ανήκει στα παιδιά μας. Που ΔΕΝ θα βρουν ποτέ δουλειά. Κι ΑΝ βρουν, θα παίρνουν 511 ευρώ. Μεικτά. Θα είναι πάντα οι παρίες μιας ανύπαρκτης αγοράς εργασίας. Είλωτες… Σκλάβοι… Πάντα οι δούλοι που με τον βούρδουλα στην πλάτη θα χτίζουν μια άσκοπη πυραμίδα… Ενα εφιαλτικό οικοδόμημα χωρίς αρχή, χωρίς τέλος, χωρίς νόημα…
Κι είναι κι όλη αυτή η μικροπολιτική του α' ενικού που με σκοτώνει: «Δίνω μάχη για τον 13ο μισθό», «Δεν θα συνυπογράψω την εξαθλίωση», «Θα παλέψω», «Θα διαπραγματευτώ».
Ολα αυτά τα γελοία…
Ολα αυτά τα φαιδρά που ακούστηκαν από τους αρχηγούς με το θηριώδες πολιτικό ανάστημα καθώς έβγαιναν από το Μαξίμου. Που τα ακούς και λες «καλά ο τροϊκανός με θεωρεί κάφρο, αλλά κι εσύ, ρε πατριώτη; Κι εσύ, Βρούτε της μαύρης συμφοράς;». Ο Ελληνας είναι απελπισμένος, δεν είναι κρετίνος!
Ποια είναι η λύση;
Ποια η απάντηση στο δίλημμα «ξεφτιλισμένοι ή χρεοκοπημένοι;».
Δεν την ξέρω… Δεν είναι δουλειά μου να την ξέρω… Ο πολίτης δεν είναι υποχρεωμένος να έχει τις απαντήσεις… Ο πολίτης είναι υποχρεωμένος να κρίνει αυτούς που έχουν τις απαντήσεις… Ή που δηλώνουν πως έχουν τις απαντήσεις, για να προκύψει τελικά πως έχουν την τύφλα τους…
Δεν θα μιλήσω εδώ για θέατρο, θεατρίνους, κωμωδία.
Σέβομαι πολύ την υψηλή τέχνη του θεάτρου για να την παραλληλίσω με την πολιτική γελοιότητα.
Ούτε καν σε «καραγκιοζιλίκια» δεν θα αναφερθώ.
Ο Καραγκιόζης είναι συνυφασμένος με την κουλτούρα και την παράδοση αυτού του τόπου. Και δεν του αρμόζει η ταύτιση με αγοραίες πολιτικές συμπεριφορές…
Και κάτι τελευταίο… Κύριε Καρατζαφέρη, κρίνατε ότι τώρα είναι η κατάλληλη στιγμή να ανατρέξετε στον Καβάφη.
Να υποθέσω πως από Καβάφη ξέρετε μόνο τα SOS…
Καμιά Ιθάκη, τίποτα «η πόλις θα σ' ακολουθεί» και το «μεγάλο όχι» που είναι σιγουράκια και πέφτουν πάντα στα θέματα των εξετάσεων…
Επιτρέψτε μου να σας παραπέμψω σε ποίημα που μάλλον αγνοείτε.
Στον «Οροφέρνη» (αφιερωμένο στους έλληνες πολιτικούς):
Για λίγο βγήκε απ' την λαγνεία κι απ' την μέθη,
κι ανίκανα, και μισοζαλισμένος
κάτι εζήτησε να ραδιουργήσει,
κάτι να κάμει, κάτι να σχεδιάσει
κι απέτυχεν οικτρά κι εξουδενώθη.
Το τέλος του κάπου θα γράφηκε κ' εχάθη·
Ή ίσως η ιστορία να το πέρασε,
και, με το δίκιο της, τέτοιο ασήμαντο
πράγμα δεν καταδέχθηκε να το σημειώσει.
Eλενα Ακρίτα απο τα Νέα
Αρωματίστηκε από
στις
Καταχωρήθηκε στο 
No Response to "Εταίροι ή εταίρες;"
Δημοσίευση σχολίου