Λίγα λόγια για τον καλλιτέχνη και το έργο του
Ο Γιάννης Νίκου, γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη και μεγάλωσε στην Αθήνα, όπου σπούδασε ζωγραφική στην Σχολή Καλών Τεχνών Αθηνών, από το 1965 ως το 1970, με δασκάλους τους Γ. Μαυροειδή, Ν. Νικολάου, και Γ. Μόραλη στη ζωγραφική και την Έλλη Βοΐλα στο ψηφιδωτό. Εκείνη την περίοδο σπούδασε παράλληλα υποκριτική και σκηνογραφία στη Σχολή Θεάτρου και Κινηματογράφου Αθηνών, καθώς και κλασσική κιθάρα. Ασχολήθηκε επίσης με την τοιχογραφία κι
έκανε σκηνογραφίες και κοστούμια για θεατρικές παραστάσεις.
Μεταξύ διαφόρων διακρίσεων:
Το 1982, κατόπιν διαγωνισμού, επιλέχθηκε να εκπροσωπήσει την Ελλάδα στην έκθεση της ΕΟΚ «150 νέοι ζωγράφοι της Κοινότητας». Το 1984, ο Δημήτρης Αρβανίτης παρουσίασε το έργο του Γ. Νίκου στην ταινία «Ο σουρρεαλισμός στην Ελληνική ζωγραφική», που πήρε το α’ βραβείο ταινίας μικρού μήκους στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Το 1985, όταν πια ζει στην Ιταλία, η Νομαρχία της Umbria και το υπουργείο Τουρισμού, τον βραβεύουν για την δουλειά του,και το 1987 η Διεθνής Επιτροπή Τέχνης του Lugano του απονέμει τον τίτλο του magister και περιλαμβάνει το έργο του στην ειδική έκδοση «Πρωταγωνιστές της Ιταλικής Τέχνης». Το 1988 συμμετέχει στην VII Ευρωπαϊκή Biennale στην Ρώμη,όπου του απονέμεται και το βραβείο σχεδίου. Τον ίδιο χρόνο, βραβεύεται στην Γένοβα με ειδικό βραβείο από την UNICEF.
Έχει παρουσιάσει ως τώρα το έργο του σε πολλές ατομικές εκθέσεις στην Αθήνα, Θεσ/νίκη, Βρυξέλλες, Μιλάνο, Μπρέσια, Γένοβα, Ρώμη, Τορόντο. Συμμετείχε επίσης σε ομαδικές στην Βασιλεία, Παρίσι, Σπολέττο, Τόντι, Ρώμη, Τορίνο, Σαβόνα, Μάλτα, Ν. Υόρκη, Τορόντο, Αμβέρσα και Λευκωσία.
Εκτενείς αναλύσεις και αναφορές για το έργο του γίνονται σε λεξικά και βιβλία τέχνης, ενώ πίνακές του υπάρχουν σε Μουσεία και ιδιωτικές συλλογές στην Ελλάδα και το εξωτερικό.
Από την Ιταλία επέστρεψε για να πραγματοποιήσει ένα παλιό του όνειρο, αν και άνθρωπος της μεγαλούπολης: Τη δημιουργία ενός δικού του χώρου μέσα στην φύση, όπου ζει και ζωγραφίζει μέσα σε ιδανικές συνθήκες.
Λόγια του ζωγραφου......
Το καθαρό όραμα θέλει τον δικό του χώρο. Από μικρός είχα την εσωτερική ανάγκη να ζήσω στην Φύση. Μακριά από τον θόρυβο της πόλης, το stress, την μόλυνση και ό,τι εμποδίζει τον πνευματικό άνθρωπο να συγκεντρωθεί και να δημιουργήσει.
Γεννήθηκα σε πόλη, στην Θεσσαλονίκη και μεγάλωσα και σπούδασα στην Αθήνα. Από παιδί όμως έκανα σχέδια '' απόδρασης '', μέσα από αγορίστικα πλάνα περιπλάνησης στην άγρια Φύση.
Η ζωή προχώρησε . Άρχισα την καριέρα μου στην ζωγραφική, ολοκλήρωσα σπουδές Υποκριτικής, ασχολήθηκα με την κλασσική κιθάρα και γενικά έκανα πολλά πράγματα γύρω απ΄ την Τέχνη, εντός και εκτός Ελλάδας .
Όμως εκείνο το παιδικό όνειρο, βρισκόταν πάντα στην κώχη του μυαλού μου και δεν με εγκατέλειψε ποτέ.
Αντίθετα, όσο ζούσα και δούλευα σε χώρες του εξωτερικού ( Γερμανία- Ιταλία ), παρά τις ευνοϊκές για την δουλειά μου συνθήκες και την αποδοχή που συνάντησα, η επιθυμία της ''απόδρασης'' δυνάμωνε.
Έτσι την εποχή που ζούσα στην Γένοβα με την γυναίκα μου - που ήταν διπλωμάτης και Πρόξενος της Ελλάδας εκεί - αποφασίσαμε κάτι που για τα ελληνικά δεδομένα, ήταν χωρίς προηγούμενο. Αφού ως άνθρωποι της πόλης δεν είχαμε ρίζες που να μας οδηγούν σε πατρογονικές εστίες εκτός Αθηνών, εκμεταλλευτήκαμε την δυνατότητα να διαλέξουμε μεσ' από τις ομορφότερες περιοχές της Ελλάδας.
Σε μια μεγάλη έκταση - ο πιο κοντινός σε μας οικισμός ή σπίτι, απέχει τρία χιλιόμετρα - δημιουργήσαμε την "Βίλλα Πλειάδες". Ένα συγκρότημα- κατοικία, εργαστήριο, ξενώνες , - με χιλιάδες δένδρα που φυτέψαμε κάνοντας ταυτόχρονα κι ένα μεγάλο οικολογικό έργο. Ένας χώρος κι ένα έργο, που ανταμοίβει πλέον εμάς και τους φίλους , θαυμαστές και συλλέκτες που συνεχώς έρχονται και με βρίσκουν- γιατί υπάρχει και η περιέργεια "που γίνονται αυτά τα έργα, που έχει πάει αυτός ο Νίκου!".
Ο έναστρος ουρανός και η καθαρότητα της ατμόσφαιρας του χώρου λόγω υψομέτρου, σε κάνει τα βράδια να αισθάνεσαι ότι οι αστερισμοί σε καλύπτουν. Γι'αυτό έδωσα στην κατοικία μου - και λόγω της αγάπης μου στην μυθολογία- το όνομα του αστερισμού των Πλειάδων.
Τελικά, δεν μετάνιωσα ούτε για μια στιγμή που επέλεξα τον Ελλαδικό χώρο, ως χώρο έμπνευσης και δημιουργίας . Η Ελλάδα είναι ο δικός μου "τροφοδότης λογαριασμός", και ό,τι μειονέκτημα κι αν παρουσιάστηκε στην πορεία δεν μπόρεσε να σκιάσει την επιλογή μου.
Όσο για τον κίνδυνο "αποστασιοποίησης", που πολλοί επικαλούνται για έναν δημιουργό που ζει "εκτός κέντρου". Με τα σημερινά μέσα επικοινωνίας, όπως και με τις συχνές παρουσιάσεις της δουλειάς μου και τα συνεχή ταξείδια, ακόμα κι αν το επιθυμούσα δεν μπορώ να απέχω απ΄την περίφημη επικαιρότητα και τα δρώμενα.
Έχω όμως κερδίσει το ουσιαστικό πλεονέκτημα να επιλέξω ποια ''δρώμενα '' θεωρώ σημαντικά, ώστε να αφήσω γι'αυτά τον ιδανικό μου βιότοπο, για λίγο.
Αυτό το μικρό κατατοπιστικό εικονικό ''οδοιπορικό'' στην '' Βίλλα Πλειάδες '', μέσ' απ' το site, πιστεύω ότι το χρωστούσα στους χιλιάδες πλέον φίλους μου απ' την Ελλάδα και το Εξωτερικό που το επισκέπτονται, με τιμούν με το ενδιαφέρον τους και ως εκ των πραγμάτων δεν μπορούν να έρθουν στον χώρο μου.
Σας ευχαριστώ θερμά,
Γιάννης Νίκου.
Διαβάστε περισσότερα http://ektiesthisi.blogspot.com/2010/01/blog-post_30.html#ixzz4T5hKVcGc
έκανε σκηνογραφίες και κοστούμια για θεατρικές παραστάσεις.
Μεταξύ διαφόρων διακρίσεων:
Το 1982, κατόπιν διαγωνισμού, επιλέχθηκε να εκπροσωπήσει την Ελλάδα στην έκθεση της ΕΟΚ «150 νέοι ζωγράφοι της Κοινότητας». Το 1984, ο Δημήτρης Αρβανίτης παρουσίασε το έργο του Γ. Νίκου στην ταινία «Ο σουρρεαλισμός στην Ελληνική ζωγραφική», που πήρε το α’ βραβείο ταινίας μικρού μήκους στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Το 1985, όταν πια ζει στην Ιταλία, η Νομαρχία της Umbria και το υπουργείο Τουρισμού, τον βραβεύουν για την δουλειά του,και το 1987 η Διεθνής Επιτροπή Τέχνης του Lugano του απονέμει τον τίτλο του magister και περιλαμβάνει το έργο του στην ειδική έκδοση «Πρωταγωνιστές της Ιταλικής Τέχνης». Το 1988 συμμετέχει στην VII Ευρωπαϊκή Biennale στην Ρώμη,όπου του απονέμεται και το βραβείο σχεδίου. Τον ίδιο χρόνο, βραβεύεται στην Γένοβα με ειδικό βραβείο από την UNICEF.
Εκτενείς αναλύσεις και αναφορές για το έργο του γίνονται σε λεξικά και βιβλία τέχνης, ενώ πίνακές του υπάρχουν σε Μουσεία και ιδιωτικές συλλογές στην Ελλάδα και το εξωτερικό.
Από την Ιταλία επέστρεψε για να πραγματοποιήσει ένα παλιό του όνειρο, αν και άνθρωπος της μεγαλούπολης: Τη δημιουργία ενός δικού του χώρου μέσα στην φύση, όπου ζει και ζωγραφίζει μέσα σε ιδανικές συνθήκες.
Λόγια του ζωγραφου......
Το καθαρό όραμα θέλει τον δικό του χώρο. Από μικρός είχα την εσωτερική ανάγκη να ζήσω στην Φύση. Μακριά από τον θόρυβο της πόλης, το stress, την μόλυνση και ό,τι εμποδίζει τον πνευματικό άνθρωπο να συγκεντρωθεί και να δημιουργήσει.
Γεννήθηκα σε πόλη, στην Θεσσαλονίκη και μεγάλωσα και σπούδασα στην Αθήνα. Από παιδί όμως έκανα σχέδια '' απόδρασης '', μέσα από αγορίστικα πλάνα περιπλάνησης στην άγρια Φύση.
Η ζωή προχώρησε . Άρχισα την καριέρα μου στην ζωγραφική, ολοκλήρωσα σπουδές Υποκριτικής, ασχολήθηκα με την κλασσική κιθάρα και γενικά έκανα πολλά πράγματα γύρω απ΄ την Τέχνη, εντός και εκτός Ελλάδας .
Όμως εκείνο το παιδικό όνειρο, βρισκόταν πάντα στην κώχη του μυαλού μου και δεν με εγκατέλειψε ποτέ.
Αντίθετα, όσο ζούσα και δούλευα σε χώρες του εξωτερικού ( Γερμανία- Ιταλία ), παρά τις ευνοϊκές για την δουλειά μου συνθήκες και την αποδοχή που συνάντησα, η επιθυμία της ''απόδρασης'' δυνάμωνε.
Σε μια μεγάλη έκταση - ο πιο κοντινός σε μας οικισμός ή σπίτι, απέχει τρία χιλιόμετρα - δημιουργήσαμε την "Βίλλα Πλειάδες". Ένα συγκρότημα- κατοικία, εργαστήριο, ξενώνες , - με χιλιάδες δένδρα που φυτέψαμε κάνοντας ταυτόχρονα κι ένα μεγάλο οικολογικό έργο. Ένας χώρος κι ένα έργο, που ανταμοίβει πλέον εμάς και τους φίλους , θαυμαστές και συλλέκτες που συνεχώς έρχονται και με βρίσκουν- γιατί υπάρχει και η περιέργεια "που γίνονται αυτά τα έργα, που έχει πάει αυτός ο Νίκου!".
 |
| Κωνσταντινος Παλαιολόγος απο τα αγαπημένα μου. |
Ο έναστρος ουρανός και η καθαρότητα της ατμόσφαιρας του χώρου λόγω υψομέτρου, σε κάνει τα βράδια να αισθάνεσαι ότι οι αστερισμοί σε καλύπτουν. Γι'αυτό έδωσα στην κατοικία μου - και λόγω της αγάπης μου στην μυθολογία- το όνομα του αστερισμού των Πλειάδων.
Τελικά, δεν μετάνιωσα ούτε για μια στιγμή που επέλεξα τον Ελλαδικό χώρο, ως χώρο έμπνευσης και δημιουργίας . Η Ελλάδα είναι ο δικός μου "τροφοδότης λογαριασμός", και ό,τι μειονέκτημα κι αν παρουσιάστηκε στην πορεία δεν μπόρεσε να σκιάσει την επιλογή μου.
Όσο για τον κίνδυνο "αποστασιοποίησης", που πολλοί επικαλούνται για έναν δημιουργό που ζει "εκτός κέντρου". Με τα σημερινά μέσα επικοινωνίας, όπως και με τις συχνές παρουσιάσεις της δουλειάς μου και τα συνεχή ταξείδια, ακόμα κι αν το επιθυμούσα δεν μπορώ να απέχω απ΄την περίφημη επικαιρότητα και τα δρώμενα.
Έχω όμως κερδίσει το ουσιαστικό πλεονέκτημα να επιλέξω ποια ''δρώμενα '' θεωρώ σημαντικά, ώστε να αφήσω γι'αυτά τον ιδανικό μου βιότοπο, για λίγο.
Αυτό το μικρό κατατοπιστικό εικονικό ''οδοιπορικό'' στην '' Βίλλα Πλειάδες '', μέσ' απ' το site, πιστεύω ότι το χρωστούσα στους χιλιάδες πλέον φίλους μου απ' την Ελλάδα και το Εξωτερικό που το επισκέπτονται, με τιμούν με το ενδιαφέρον τους και ως εκ των πραγμάτων δεν μπορούν να έρθουν στον χώρο μου.
Σας ευχαριστώ θερμά,
Γιάννης Νίκου.
Διαβάστε περισσότερα http://ektiesthisi.blogspot.com/2010/01/blog-post_30.html#ixzz4T5hKVcGc
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου