Το αρχαιότερο ερωτικό ποίημα στον κόσμο!!

Η ποίηση ήταν πάντα συνδεδεμένη με τα συναισθήματα του ανθρώπου. Και τι

θα μπορούσε να εκφράσει καλύτερα παρά τον έρωτα;

Ακόμα και μέχρι σήμερα όμως η αρχαία ερωτική ποίηση συναρπάζει, καθώς αποκαλύπτει πτυχές των ανθρώπων που ίσως δε γνωρίζαμε.
Από την πόλη Νιπούρ της Σουμερίας, στο σημερινό Ιράκ, προέρχεται το αρχαιότερο ερωτικό ποίημα του κόσμου, που ανακαλύφθηκε σε ανασκαφές στα μισά του 20ου αιώνα. Το πινάκιο ήταν φτιαγμένο από πηλό και χρονολογείται περίπου στο 2037 π.Χ. Θεωρείται λοιπόν το
αρχαιότερο ερωτικό ποίημα που έχει βρεθεί ποτέ. Το έργο έχει εκτεθεί ήδη σε διάφορα μουσεία του κόσμο.

οι πρώτοι κάτοικοι της περιοχής της Μεσσοποταμίας ήταν οι Σουμέριοι. Έπειτα την κατέκτησαν οι Ασσύριοι και στο τέλος οι Βαβυλώνιοι, οι οποίοι και δημιούργησαν μια τεράστια
αυτοκρατορία.

Στους Σουμέριους αποδίδεται η ανακάλυψη της σφηνοειδούς γραφής, πράγμα που επέτρεψε την καταγραφή των γεγονότων και συνεπώς την ανάπτυξη και τη διάδοση του πολιτισμού της περιοχής.
Ο πολιτισμός των Σουμερίων αναπτύχθηκε κυρίως στις πόλεις Ουρ, Ουρούκ και Λαγκάς.

Σήμερα διεξάγονται πολλές έρευνες (που όμως δεν έχουν δώσει σαφή και τελικά αποτελέσματα), ώστε να αποδειχθεί η σχέση Ελληνικών φύλων με τους Σουμέριους. Πολλοί διατείνονται πως η καταγωγή τους είναι Ελληνοπελασγική ή πανάρχαιη Μινωική.
Τελικά διαπιστώνουμε πως ο έρωτας , ως συναίσθημα, είναι μια δύναμη διττή και αρχέγονη για όλους τους λαούς, για όλες τις εποχές…

Γαμπρέ, αγαπημένε της καρδιάς μου,

σαν το μέλι γλυκιά είναι η ομορφιά σου.

Λιοντάρι, αγαπημένο της καρδιάς μου με μάγεψες.

'Ασε με να σταθώ τρέμοντας, μπροστά σου,

να σε αγγίξω με το χάδι μου.

Το χάδι μου είναι ακριβό,

πιο απολαυστικό είναι από την ομορφιά.

Σαν το μέλι με το γάλα.

Γαμπρέ, πες στη μητέρα μου,

θα σου δώσει λιχουδιές.

Στον πατέρα μου, θα σου δώσει δώρα.

Τη ψυχή σου να ζωντανέψω, ξέρω.

Γαμπρέ κοιμήσου στο σπίτι μας ως την αυγή,

τη καρδιά σου ξέρω πως να ευχαριστήσω.

Λιοντάρι κοιμήσου στο σπίτι μας ως την αυγή.

Εσύ, επειδή μ' αγαπάς, κύριέ μου,

κύριε προστάτη μου, Σουσίν μου,

εσύ που ευφραίνεις τη καρδιά του Ενλίλ,

άγγιξέ με, με το χάδι σου...